Σελ 20
«Εν εμοι» δια του θανάτου μου αποθνήσκει άπαν
το γένος των ανθρώπων μετά πάντων των παθημάτων και της χαράς, των πόθων και των
γνώσεων αυτού. Επί πλέον ο Ίδιος ο Θεός, άγνωστος εισέτι αλλ’ εν μέρει οικείος,
αποθνήσκει και Αυτός εν εμοί και μετ’ εμού. Άπαν το κτιστόν και άκτιστον είναι
εξαφανίζεται εις τον αβυσσώδη γνόφον της λήθης.
Αι εμπειρίαι τοιαύτης καταστάσεως ήσαν κατ’
ουσίαν θεωρία του «απολύτου», της υποστατικής εν ημίν αρχής (εικών-αντανάκλασις
του Απολύτου), αλλ’ υπό την αρνητικήν αυτής μορφήν. Ότε όμως ήλθε το άκτιστον Φως μαρτυρούν εις
το πνεύμα μου την υπέρβασιν του θανάτου, τότε, παν ό,τι πρότερον απέθνησκεν εν
εμοί, δια της ενεργείας του Φωτός τούτου συνανίστατο μετ’ εμού.
[290]…
Δια πολλών παθημάτων ελευθερούμεθα από της
εφ’ ημών εξουσίας παντός ό,τι πρότερον εβιώσαμεν. Πεπλουτισμένοι δια της πείρας της νίκης μέσω
της μετανοίας, γινόμεθα όμοιοι προς τον Μονογενή Υιόν κατά την Κυριότητα Αυτού:
ο άδης ουκέτι ημών κυριεύει και ημείς ατενίζομεν εις αυτόν άνευ της προτέρας
φρίκης. [291]…
Εν τη αρχή του αγώνος της μεταμελείας διά τας
αμαρτίας, το άγιον τούτο Φως δίδει την πείραν του Θείου ελέους και της αγάπης,
ουχί όμως εισέτι της συνομιλίας πρόσωπον προς Πρόσωπον. Τούτο το τελευταίον
συμβαίνει, όταν ο άνθρωπος διαμένη όντως εν τω Θεώ και ο Θεός εν αυτώ, και το
πνεύμα του προσευχομένου γνωρίζει ότι ο εμφανισθείς εις αυτόν είναι ο Προαιώνιος
Δεσπότης πάσης της κτίσεως, ο Πρώτος και ο Έσχατος, ο απρόσιτος και τοσούτον
εγγύς, ο αόρατος και συγχρόνως αισθητός έτι και σωματικώς.
Πρβλ.:
Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Η Θεολογία δεν είναι πολυμάθεια
* Μυστικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας *
Το βιο-μηχανικό πρόταγμα *
Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Ύμνοι Θείων Ερώτων
*
Γιέβτιτς, Ἡ γνώση σημαίνει οἰκειότητα
