Σελ 4
Ὅσιος
Νεῖλος ὁ Ἀσκητής
(συνέχεια)
Καὶ ποιά γεωργία ἔδινε τροφὴ στὸν Ἠλία
τὸν καιρὸ ποὺ ἦταν στὸ χείμαρο; Τὰ
κοράκια δὲν τοῦ ἔφερναν τροφή;
[Γ΄ Βασ. 17,6]
Κι ὅταν πῆγε στὰ Σάρεφθα δὲν τοῦ ἔδωσε
ψωμὶ μιὰ χήρα ἄπορη, πέρνοντάς το ἀπὸ
τὸ στόμα τῶν ἴδιων τῶν παιδιῶν της
[Γ΄ Βασ. 17,10 κ.ἑ];
Γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἔτσι ὅτι καὶ ἀπὸ τὴ
μητρικὴ φύση εἶναι πιὸ πολύτιμη ἡ ἀρετή.
(...) Γιατί λοιπὸν γκρεμίζουμε στὴ γῆ τὴν
οὐράνια πολιτεία, καὶ βουλιάζουμε στὶς
ὑλικὲς ἀνησυχίες; Καὶ ντυνόμαστε μὲ
κοπριὲς ἐμεῖς ποὺ φορούσαμε κάποτε
πορφύρα; Ὅπως
ἔλεγε γιὰ κάποιους ὁ Ἱερεμίας
στοὺς θρήνους του, “ὅταν ἀναπαυόμαστε
στὰ λαμπερὰ καὶ φλογισμένα νοήματα
ντυνόμαστε τὴν πορφύρα”
[Θρ. Ἱερ. 4,5],
καὶ ὅταν ἀφήσουμε αὐτὴ τὴν κατάσταση
καὶ ἀνακατευτοῦμε μὲ τὶς γήινες
συνθῆκες, ντυνόμαστε μὲ κοπριά. Γιατί
πέρνουμε τὴν ἐλπίδα μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ
στηριζόμαστε στὰ χέρια μας καὶ
ἀποδίδουμε στὴ δική μας δύναμη τὴν
πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Αὐτὴ τὴ στάση ὁ
Ἰὼβ καταράστηκε, ἂν τὴν ἔχει, νὰ τοῦ
καταλογισθεῖ ὡς ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία,
τὸ νὰ φέρει δηλαδὴ τὸ χέρι στὸ στόμα
καὶ νὰ τὸ φιλήσει
[Ἰὼβ 31,27].
Ἐμεῖς τώρα αὐτὸ κάνουμε καὶ δὲν
φοβόμαστε. Γιατὶ συνηθίζουν οἱ
περισσότεροι νὰ φιλοῦν μὲ λαχτάρα τὰ
χέρια τους λέγοντας ὅτι ἀπὸ αὐτὰ
κερδίζουν τὴ ζωή τους. Αὐτοὺς
ὑπαινίσσεται ὁ Νόμος ὅταν λέει, “εἶναι
ἀκάθαρτος ὅποιος βαδίζει μὲ τὰ χέρια
του· καὶ εἶναι τελείως ἀκάθαρτος
ὅποιος βαδίζει μὲ τὰ τέσσερα”
[Λευιτ. 11, 27-42].
Μὲ τὰ χέρια περπατάει ἐκεῖνος ποὺ
στηρίζεται στὰ χέρια του καὶ βάζει σ᾽
αὐτὰ ὅλη τὴν ἐλπίδα του· μὲ τὰ
τέσσερα περπατάει ὅποιος ἀγωνιᾶ γιὰ τὰ
αἰσθητὰ πράγματα καὶ ἔχει διαρκῶς σ᾽
αὐτὰ στραμμένη τὴν προσοχή του.
-
Λόγος ἀσκητικός
Μέγας Ἀντώνιος
Ο ΘΕΟΣ ἀποκάλυψε στὸν
ἀββᾶ Ἀντώνιο στὴν ἔρημο, ὅτι Στὴν πόλη
ὑπάρχει κάποιος σὰν κι ἐσένα, γιατρὸς στὸ
ἐπάγγελμα, ποὺ δίνει τὸ περίσσευμά του
στοὺς φτωχούς, κι ὅλη τὴ μέρα μαζὶ μὲ
τοὺς ἄγγελους δοξάζει τὸν Θεό.
- Ἀποφθέγματα
τῶν Ἁγίων Γερόντων, Patrologia Graeca
65, στ. 84, ἀπ. κδ΄.
