Σελ 6
Η επέτειος ξαναγύρισε. Οι φρουροί του παλατιού πρόσεξαν πως ο ποιητής δεν
κρατούσε χειρόγραφο. Ο βασιλιάς τον κοιτούσε κατάπληκτος· ο βάρδος, ήταν άλλος
άνθρωπος. Κάτι άλλο, κι όχι ο χρόνος είχε αυλακώσει το πρόσωπό του κι είχε
μεταμορφώσει τα χαρακτηριστικά του. Τα μάτια του έδειχναν σα ν' ατενίζανε μακριά
στο βάθος ή σα να ήτανε τυφλός. Παρακάλεσε να του επιτρέψουνε δυο λόγια με τον
βασιλιά. Οι υποτακτικοί αδειάσανε την αίθουσα.
«Δεν έγραψες την ωδή;» ρώτησε ο βασιλιάς.
«Ναι», απάντησε ο βάρδος θλιμμένα, «που να μ' είχε εμποδίσει ο Κύριος και
Χριστός μας!»
«Μπορείς να την επαναλάβεις;»
«Δεν τολμώ».
«Θα σου δώσω εγώ το θάρρος που σου λείπει», είπε ο βασιλιάς. Ο βάρδος απάγγειλε
το ποίημα —που ήταν όλο κι όλο ένας στίχος. Μην τολμώντας να τον επαναλάβουν
δυνατά, ο ποιητής κι ο βασιλιάς, τον απολάμβαναν σα να 'ταν μια μυστική προσευχή
ή μια βλαστήμια. Ο βασιλιάς ήταν τόσο έντρομος και τόσο συντριμμένος όσο κι ο
βάρδος. Κοίταζαν ο ένας τον άλλον κατάχλωμοι.
Πρβλ.: Καβάφης, Ὅσο Μπορεῖς -
σχολιασμένο ἀπὸ τὸν Ρένο Ἀποστολίδη
* Ζὺλ Συπερβιέλ, Τὸ ἄλογο
* Συκουτρής, Προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής
*
Καρυωτάκης, Ευγένεια
