|
|
ΡΙΛΚΕ
Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἄγγελου Ἰωάννου, Ἡ ἄλλη του πλευρά
url : https://ellopos.gr/literature-rilke.asp
Σελ 1
Ὑπάρχει πλῆθος νεαρῶν κοριτσιῶν στὰ μουσεῖα, ποὺ ἔχουν φύγει κάπου ἀπ τὰ σπίτια, ποὺ δὲν διατηροῦνε πιὰ τίποτα. Βρίσκονται μπροστὰ σὲ τούτους τοὺς τάπητες καὶ ξεχνιοῦνται λίγο. Πάντα τὸ αἰσθάνονταν, πὼς ὑπῆρχε αὐτό, μιὰ τέτοια ἤρεμη ζωὴ ἀργῶν χειρονομιῶν, ποὺ ποτὲ δὲν διαφωτίστηκαν ὁλότελα, καὶ μάλιστα θυμοῦνται θαμπά, πὼς ἐπὶ ἕνα χρονικὸ διάστημα στοχάζονταν πὼς θἆναι ἡ ζωή τους. Ὅμως ὕστερα βγάζουνε γρήγορα ἕνα τετράδιο κι ἀρχίζουν νὰ σχεδιάζουν, ἀδιάφορο τί, ἕνα ἀπ τὰ λουλούδια ἢ ἕνα μικρὸ χαρούμενο ζῶο...
Καὶ πέρα ἀπ τὴν κουραστική τους ἀσχολία μ’ αὐτὸ ποὺ ἐπιχειροῦν, δὲν κατορθώνουν αὐτὰ τὰ νεαρὰ κορίτσια νὰ σηκώσουν τὸ βλέμμα. Δὲν καταλαβαίνουν, πὼς μ’ ὅλο τὸ σχεδίασμα, δὲν κάνουν ὡστόσο τίποτα ἀπ τὸ νὰ καταπνίγουν μέσα τους τὴν ἀναλλοίωτη ζωή, ποὺ ἀνοίγεται μπροστά τους ἀχτιδόβολη στὴν ἀνέκφραστη ἀπεραντωσύνη της πάνω σ’ αὐτὲς τὶς ὑφασμένες εἰκόνες. Δὲ θέλουν νὰ τὸ πιστέψουν. Τώρα ποὺ πολλὰ πράγματα ἀλλάζουν, θέλουν ν’ ἀλλάξουν κι αὐτές.
Κοντεύουν νὰ παρατήσουν τὸν ἑαυτό τους καὶ νὰ σκέπτονται γιὰ τὸ ἄτομό τους ἔτσι, ὅπως θὰ μιλοῦσαν οἱ ἄντρες γι αὐτές, ὅταν λείπουν. Αὐτὸ τὸ θεωροῦνε πρόοδο. Εἶναι σχεδὸν πεπεισμένες, ὅτι ζητᾶ κανεὶς μιὰν ἀπόλαυση κ’ ὕστερα μιὰν ἄλλη πιὸ δυνατότερη ἀπόλαυση: πὼς αὐτοῦ ἔγκειται ἡ ζωή, ἂν δὲ θέλει κανεὶς νὰ τὴ χάσει μ’ ἕναν ἠλίθιο τρόπο. Ἔχουν ἀρχίσει κιόλας νὰ κυττάζουν τριγύρω τους, νὰ ψάχνουν· αὐτὲς ποὺ ἡ δύναμή τους συνίστατο πάντα σ’ αὐτό: νὰ τὶς βρίσκουνε οἱ ἄλλοι.
Αὐτὸ συμβαίνει, πιστεύω, ἐπειδὴ εἶναι κουρασμένες. Ἐκτελοῦσαν αἰῶνες ὁλόκληρους ὅλο τὸν ἔρωτα, ἔπαιζαν πάντα ὁλόκληρο τὸ διάλογο, καὶ τὰ δυὸ μέρη. Ἐπειδὴ ὁ ἄντρας ἐπαναλάμβανε μόνο τὰ λόγια τους καὶ ἄσκημα. Καὶ τοὺς δυσκόλευε τὴ μάθηση μὲ τὴν ἀφηρημάδα του, μὲ τὴν ἀμέλειά του, μὲ τὴ ζήλεια του, ποὺ ἦταν κι αὐτὴ ἕνα εἶδος ἀμέλειας. Καὶ μολαταῦτα ἐγκαρτεροῦσαν μέρα καὶ νύχτα καὶ πληθαίνανε σὲ ἀγάπη καὶ ἀθλιότητα.
Κι ἀπ αὐτές, μὲ τὴν πίεση τῆς ἀτέλειωτης ἀνάγκης, βγῆκαν οἱ μεγάλες ἐρωτευμένες, ποὺ ξεπερνοῦσαν τὸν ἄντρα ἐνῶ τὸν καλοῦσαν· ποὺ ἀνέβαιναν ψηλότερα ἀπ αὐτόν, ὅταν αὐτὸς δὲν ἐπέστρεφε, ὅπως ἡ Γάσπαρα Στάμπα ἢ ὅπως ἡ Πορτογαλλίδα, ποὺ δὲν παραιτοῦνταν, ὥς που τὸ μαρτύριό τους μεταβαλλόταν σὲ μιὰν αὐστηρή, παγερὴ μεγαλοπρέπεια, ποὺ δὲν ἔλεγε πιὰ νὰ σταματήσει.
