url : https://www.ellopos.gr/papaioannou.asp
Είναι αλήθεια ότι, έχοντας διανύσει έως το τέλος την εμπειρία της «δυστυχίας» του, ο δυτικός άνθρωπος κατέληξε να εγκαταλείψει το «σκήνωμα της αλήθειας». Από την Αναγέννηση και μετά δεν αναζητεί τη σωτηρία «εις βάρος του κόσμου» αλλά προσπαθεί να ξαναβρεθεί μέσα στον κόσμο. Τον βλέπει «σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά» και ρίχνεται φρενιτιωδώς στην κατάκτηση της ύλης. Ο λόγος «στήνει σε όλες τις κορυφές και σ' όλες τις αβύσσους το λάβαρο της κυριαρχίας του»· «ενδιαφέρεται τώρα μ' έναν παγκόσμιο τρόπο για τον κόσμο, γιατί είναι βέβαιος ότι υπάρχει μέσα σ' αυτόν, γιατί έχει τη βεβαιότητα πως ό,τι είναι σύγχρονο είναι και ορθολογικό». Όμως, στο βαθμό που ολοκληρώνει την κατάκτηση του κόσμου μέσω της επιστήμης, η μοντέρνα συνείδηση ανακαλύπτει ότι δεν είναι αυτή το «ύψιστο συμφέρον» του λόγου. Κι αυτό επειδή η ικανοποίηση, το πραγματικό ρίζωμα, δεν μπορούν να βρεθούν παρά στο κοινό έργο που συντελείται στην ιστορία. Ο αρχαίος Έλληνας δεν αναζητούσε την «ικανοποίησή του έξω από τον εαυτό του, αλλά την είχε μέσα του, γιατί βρισκόταν σε ισορροπία με το όλον». Όσο ο σύγχρονος άνθρωπος δεν θα αποκαθιστά αυτή την ισορροπία με το όλον, η επιστήμη, η οποία «ψαχουλεύει τα σπλάχνα των πραγμάτων», δεν θα του προσφέρει καμιά βοήθεια και ο άνθρωπος «δεν θα κατακτήσει αυτή την ευτυχία». Στη φύση ο λόγος ανακαλύπτει τον «καθρέφτη του εαυτού του»: την αντανάκλασή του αλλά όχι την πραγματικότητά του. Ο λόγος δεν είναι ο υπερουράνιος ή υπερβατικός κόσμος του Πλάτωνα και του Καντ: «Στην πραγματικότητα μόνο σε έναν ελεύθερο λαό ο λόγος πραγματοποιείται ουσιαστικά· είναι η παρουσία του ζώντος πνεύματος».[25]
