url : https://www.ellopos.gr/papaioannou.asp
Απογυμνώνοντας τη φύση από τον θείο και πνευματικό της χαρακτήρα, περιορίζοντάς την σε ένα σωρό από άψυχα πράγματα που μας απασχολούν μόνο για να τα κυριαρχήσουμε, ο χριστιανισμός δεν έκανε τίποτε άλλο από το να ολοκληρώσει την ιουδαϊκή ιδέα της υπερβατικότητας του Θεού, όπου η σχέση ανάμεσα στον Δημιουργό και το δημιούργημα εμφανίζεται ως σχέση κυρίου προς δούλο. Πώς ένας τέτοιος Θεός, ο οποίος «αποκλείει κάθε ελεύθερη ένωση και δεν επιτρέπει παρά την κυριαρχία ή την υποταγή»,[19] μπόρεσε να επιβληθεί στο πνεύμα και να μετασχηματίσει όλες τις σχέσεις σε σχέσεις κυρίου προς δούλο; Είναι, απαντά ο Χέγκελ, η τραυματική ανάμνηση του κατακλυσμού που διέρρηξε τις σχέσεις με τη φύση και επέτρεψε τη γέννηση της ιδέας ενός Θεού «διαχωρισμένου» και «ξένου» που συντρίβει τη φύση και του οποίου ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι ο δυστυχής και παθητικός δούλος. Αν η «συνέπεια του κατακλυσμού πρέπει να υπήρξε το συναίσθημα ενός βαθύτατου διαμελισμού, μια τεράστια δυσπιστία απέναντι στη φύση», ο νομαδισμός έκανε τα υπόλοιπα: «Περιπλανώμενος με τα κοπάδια του σε μια γη χωρίς όρια από την οποία δεν είχε ούτε καλλιεργήσει ούτε καλλωπίσει το παραμικρό κομμάτι με τρόπο ώστε να αισθανθεί πιο κοντά της», ο εβραϊκός λαός κατέληξε να καταστρέψει και τους τελευταίους του δεσμούς με τη φύση και με τον κόσμο.[20]
