118 Ἔγχρωμες Σελίδες

Σελ 4

Τὴν Ἀνάσταση τῆς ψυχῆς, ποὺ προηγεῖται τῆς σωματικῆς, χωρὶς τὴν ὁποία ἡ σωματικὴ καταντάει διαιώνιση παράνοιας, ὁ Συμεὼν περιγράφει ὡς εἴσοδο ἀπὸ κλιμακούμενες πῦλες στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου μεταμορφωμένη, ἑδραιωμένη στὴν ἀγάπη ὅπως σὲ Θρόνο. Μετάνοια ποὺ φέρει πένθος, χωρὶς ἀπόγνωση, μεγαλώνει μιὰ αἴσθηση τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ θείου ἐλέους, ὅμως στὴν βίωση πένθους ὁ ἄνθρωπος δὲν παύει νὰ διαμένει στὴν ἁμαρτία, ἀνίκανος νὰ οἰκειοποιηθεῖ τὴν θεία ἀγάπη γινόμενος ὁ ἴδιος ἡ πηγή της. Ἀποκτῶντας ἰσχυρὴ τὴν ἐπίγνωση τῆς θείας πραότητας, ἀπ’ ὅπου ἀποβάλλεται κάθε φόβος καὶ ἐνοχή, ὁ βίος στρέφεται ὁλόκληρος στὸ θεῖο θέλημα. Ἡ ἐπιθυμία αὐτὴ εἶναι ἡ δικαιοσύνη — πεῖνα καὶ δίψα γιὰ τὸ θεῖο θέλημα.

Ἡ παράδοση τοῦ βίου στὴν ἐμπιστοσύνη, δοκιμασμένη στὴν πορεία ποὺ προηγήθηκε, ἀπὸ ἀρετὴ σὲ ἀρετὴ καὶ ἀπὸ γνώση σὲ γνώση διανοίγεται στὴν ἔσχατη διαμονὴ ὅπως σὲ παλάτι, ἐφόσον ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος κερδίζει τὸ σύνολο τῆς Δημιουργίας στὸ προαιώνιο Φῶς — πέρα ἀπὸ κάθε νόμο, ὅταν ἔχει κανεὶς μυηθεῖ στὸ Ἕνα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ψυχῆς, εἶναι ἕτοιμος νὰ δεῖ τὸν Βασιλέα τῆς Δόξας καὶ νὰ γίνει ὁ ἴδιος Φῶς καὶ Θεός.

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα της Ενότητας αυτής