Τ. Σ. Ἔλιοτ, Ἡ παιδεία ἔχει γίνει μιὰ ἀφαίρεση
Ἀντὶ νὰ ἐπιχειροῦμε ν' ἀποδείξουμε τὴν ἀξία τῆς ἀμφίβολης ὑπόθεσης ὅτι οἱ νέοι δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπ' ὅσα τὸ δυνατὸν περισσότερα χρόνια διδασκαλίας μποροῦμε νὰ τοὺς δώσουμε, καλύτερα θὰ ἦταν νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι οἱ συνθῆκες ζωῆς στὴ σύγχρονη βιομηχανικὴ κοινωνία εἶναι σὲ τέτοιο βαθμὸ ἀξιοθρήνητες, καὶ οἱ ἠθικὲς ἀναστολὲς ἔχουν σὲ τέτοιο βαθμὸ ἐξασθενήσει, ποὺ δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ παρατείνουμε τὴ σχολικὴ διδασκαλία τῶν νέων ἁπλῶς καὶ μόνο ἐπειδὴ δὲν ξέρουμε πιὰ τί νὰ κάνουμε γιὰ νὰ τοὺς σώσουμε. Ἀντὶ νὰ συγχαίρουμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ τὴν πρόοδό μας, κάθε φορὰ ποὺ τὸ σχολεῖο ἀναλαμβάνει ἀκόμη μία εὐθύνη ποὺ ὣς τώρα εἶχαν οἱ γονεῖς, θὰ ἦταν ἴσως καλύτερα νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι ἔχουμε φθάσει σ' ἕνα στάδιο πολιτισμοῦ στὸ ὁποῖο ἡ οἰκογένεια εἶναι ἀνεύθυνη, ἢ ἀνεπαρκής, ἢ ἀνίσχυρη· στὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ τοὺς γονεῖς ν' ἀναθρέψουν τὰ παιδιά τους σωστά· στὸ ὁποῖο πολλοὶ γονεῖς δὲν ἔχουν ἀρκετὰ χρήματα γιὰ νὰ τὰ διαθρέψουν ὅπως πρέπει, καὶ δὲν θὰ ἤξεραν πῶς, κι ἂν ἀκόμη εἶχαν τὰ μέσα...
Πρβλ.:
