Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Ο Καθρέφτης και η Μάσκα

Σελ 4

«Καταλαβαίνω», είπε ο βάρδος, «κι υποβάλλω τις ευχαριστίες μου».

Τ' αστέρια τ' ουρανού συνέχιζαν τη λαμπερή πορεία τους. Γι' άλλη μια φορά τραγούδησε τ' αηδόνι στα δάση των Σαξόνων, κι ο ποιητής ήρθε ξανά με το χειρόγραφό του που, αυτή τη φορά, ήταν μικρότερο απ' το προηγούμενο. Δεν το απάγγειλε από μνήμης, αλλά το διάβασε, μ' ολοφάνερη διστακτικότητα, παραλείποντας εδώ κι εκεί ορισμένα αποσπάσματα, σα να μην τα καταλάβαινε κι ο ίδιος, ή, σα να φοβόταν μην τα βεβηλώσει. Ήταν παράξενη ωδή. Δεν ήταν η περιγραφή της μάχης —ήταν η μάχη. Μέσα στη χαώδη πολεμική της ατμόσφαιρα, συγκρούονταν μεταξύ τους ο Θεός που είναι Τρεις και είναι Ένας, οι ειδωλολατρικές θεότητες της Ιρλανδίας, κι εκείνες που θα εξαπέλυαν πόλεμο εκατοντάδες χρόνια αργότερα, στην αρχή τής Παλαιότερης Έδδα [1]. Η μορφή δεν ήτανε λιγότερο παράδοξη. Ένα ουσιαστικό στον ενικό, συντάσσονταν μ' ένα ρήμα στον πληθυντικό. Οι προθέσεις δεν είχαν καμιά σχέση με την κοινή χρήση. Η τραχύτητα εναλλασσόταν με τη γλυκύτητα. Οι μεταφορές ήταν αυθαίρετες, ή τουλάχιστον, έτσι 'μοιαζαν.

[1] Συλλογή ισλανδικών ποιημάτων του 13ου αι. γνωστή και σαν Έδδα η πεζή, σε αντίθεση με την κατοπινότερη, 17ος αι., τη λεγόμενη Έδδα η ποιητική. 

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα

        Πρβλ.: Καβάφης, Ὅσο Μπορεῖς - σχολιασμένο ἀπὸ τὸν Ρένο Ἀποστολίδη * Ζὺλ Συπερβιέλ, Τὸ ἄλογο * Συκουτρής, Προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής *  Καρυωτάκης, Ευγένεια