Εἶναι λάθος νὰ θέλουμε τὴν ἑνότητα τῆς χριστιανοσύνης;

Ναί. Ἔτσι χρησιμοποιούμενη ἡ λέξη ‘χριστιανοσύνη’ παύει νὰ σημαίνει τὴν ἁγιότητα τῶν ἁγίων, καὶ γίνεται ἀφηρημένη ἔννοια ἡ ὁποία περιλαμβάνει πλῆθος ἰδιαίτερων ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους ὑποτάσσει χονδρικὰ σὲ κατ' ἐπίφασιν εἴτε ἀδοκίμαστα ‘χριστιανικὰ’ χαρακτηριστικά, ὅπως εἶναι, γιὰ παράδειγμα, ἡ βαπτισματικὴ ὁμολογία πίστεως. Ἡ ἑνότητα τῆς πίστης, ἡ ζωντανὴ ἑνότητα ζωντανῆς χριστιανοσύνης, ὑπάρχει σὲ ἕναν ἅγιο ‘μόνο’ του, στὴν ἁγιότητα τοῦ κόσμου του, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ τὴν πλήρη προσωπικὴ σχέση του μὲ τὸν Θεὸ καὶ ὅλους τοὺς ἁγίους. Ἡ ἐξάπλωση τῆς ἑνότητας αὐτῆς σὲ ὅλους, δὲν εἶναι ἑνότητα τῆς χριστιανοσύνης, ἀλλὰ ἑνοποίηση τοῦ ἀποξενωμένου κόσμου μέσα στὴ χριστιανοσύνη, δηλαδὴ ἐκκλησιαστικοποίηση (στὴν ἰδανικὴ περίπτωση) ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Μιλῶντας γιὰ ‘ἑνότητα τῆς χριστιανοσύνης’ προϋποθέτουμε κακῶς ὅτι ὑπάρχει κάτι κακῶς διαιρεμένο, δηλαδὴ ἡ ‘χριστιανοσύνη’. Ἔτσι προλαμβάνουμε τὸ ζητούμενο, καὶ συκοφαντοῦμε τὴν ἤδη ὑπαρκτὴ ἑνότητα τῆς χριστιανοσύνης στὸν θεούμενο κόσμο κάθε ἁγίου. 

         Πρβλ. Ἡ δύσκολη καὶ πραγματικὴ ἀρχὴ τῆς ἐπαφῆς  * Σμέμαν, Η ζωή του κόσμου (ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία)  * Η παπική αρρώστια κι εμείς : κείμενα Μεταλληνού, Καψάνη, Παΐσιου, Ζήση, Ρωμανίδη, Βλάχου, Αποστολόπουλου, Σμέμαν, Κόντογλου, Καλόμοιρου, Ράνσιμαν, Παπικά ντοκουμέντα