Πέρα ἀπὸ κάθε διαφορὰ μὲ τοὺς ὀρθόδοξους, οἱ καθολικοὶ δὲν εἶναι πάντως κι αὐτοὶ χριστιανοί;

Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι οὔτε κἂν ἕνας ὀρθόδοξος, ὥστε ἂν κάποιος συμμερίζεται τὸν καθολικισμό, δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι “οἱ καθολικοὶ εἶναι χριστιανοί”, ὅπως αὐτὸς ποὺ ἀπορρίπτει τὸν καθολικισμό, δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι “οἱ καθολικοὶ δὲν εἶναι χριστιανοί”, παρὰ μόνο ἂν ἐννοεῖ ὅτι ἔχουν ἢ δὲν ἔχουν ἀπὸ τὸν πολιτισμικὸ χῶρο τοῦ καθολικισμοῦ μεγαλύτερη ἢ μικρότερη συμπαράσταση γιὰ νὰ γίνουν ἢ νὰ μή γίνουν χριστιανοί. Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι προσωπικὴ καὶ ὄχι μαζικὴ κατάσταση, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Μακάριος, “ἡ ψυχὴ ποὺ ἀγαπάει τὴν ἀλήθεια ἐρευνᾶ τὴ ρίζα αὐτὴ τῶν πραγμάτων, καὶ δὲν νομίζει ὅτι ὁ χριστιανισμὸς ὑπάρχει ἐπιφανειακά, δὲν ἀπομένει σὲ ἐξωτερικοὺς τύπους κανόνων καὶ λατρειῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν πίστη ποθεῖ καὶ μέσα στὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παίρνει ὣς τὸ πιὸ μεγάλο βάθος της πληρότητα γνώσης, τὸ ὁποῖο ἀκριβῶς εἶναι ὁ ἀληθινὸς χριστιανισμός”.[1]