url : https://www.ellopos.gr/papaioannou.asp
Στην ελληνική πόλιν η κοινότητα ήταν το παν και το άτομο μια «ανύπαρκτη σκιά». Τώρα, μετά από δυο χιλιάδες χρόνια «δυστυχίας» και «αλλοτρίωσης», το άτομο έχει γίνει το παν: όπως ο Φάουστ, αναζήτησε τον εαυτό του και την πραγματοποίησή του προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτός είναι ο λόγος που το «ίδιο το Πράγμα», το κοινό έργο που θα ανασυσταθεί, θα είναι το αληθινό έργο, το «απόλυτο Πράγμα», απόλυτη εμμένεια και διαφάνεια. Αν ο χριστιανισμός έκοψε τον κόσμο στα δύο, υποτίμησε τον επίγειο κόσμο προς όφελος του επουράνιου, ακόμη περισσότερο έκανε τον άνθρωπο δυστυχή, όμως με αυτά οδήγησε το πνεύμα να εμβαθύνει στην «άπειρη υποκειμενικότητά του» και αποκάλυψε την ταυτότητα της «θείας και της ανθρώπινης φύσης», καλύπτοντας έτσι τις ουσιώδεις συνθήκες για την τελική συμφιλίωση. Με την Επανάσταση, «αλήθεια, παρουσία και πραγματικότητα ενοποιήθηκαν· οι δύο κόσμοι συμφιλιώθηκαν· ο ουρανός κατέβηκε και μεταφέρθηκε στη γη». Στην «πνευματική ημέρα του παρόντος» ο υπερβατικός Θεός του χριστιανισμού έγινε επιτέλους αντιληπτός ως ο Θεός της ιστορίας και αυτή οδήγησε σε μια αληθινή επιφάνεια: ο ίδιος ο Θεός γίνεται praesens, θεός ἐπιφανής* και εμφανίζεται εν μέσω εκείνων που «γνωρίζουν τον εαυτό τους ως καθαρή γνώση».[31] Η ιστορία, γένεση και κατασκευή του ανθρώπου από τον ίδιο και για τον ίδιο, είναι ταυτόχρονα θεογονία, θεοφάνεια και θεοδικία.
