Δημήτρης Γιαννόπουλος - Ανδρέας Ήλιος

Σύντομη εισαγωγή στην εργογραφία του Νίκου Σκαλκώτα

Σελ 5

Με το Κοντσερτίνο για Όμποε εγκαινιάζει μία νέα μέθοδο, η οποία είναι μεν ατονική και δεν απέχει πολύ από τη σειραϊκή, αλλά δεν είναι δωδεκαφθογγική[45]. Και τα πέντε έργα είναι συνθεμένα στην ατονική «Σκαλκώτια» μέθοδο. Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής του, το ένα τρίτο της δουλειάς του θα βασιστεί στη νέα αυτή τεχνική[46]. Ο μεσοπόλεμος φέρνει και τη στροφή του συνθέτη στη μουσική για ορχήστρα. Εδώ έχει καταθέσει τον μεγαλύτερο όγκο της δουλειάς του[47].

 

Η σονάτα για σόλο βιολί (ΑΚ69)[48] στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, είναι η πρώτη πράξη ενός δωδεκαφθογγικού κόσμου που θεμελιώνεται με την Πρώτη Σουίτα για Ορχήστρα (1929-35,ΑΚ3α)[49] και ολοκληρώνεται με την κολοσσιαία Δεύτερη Σουίτα για Ορχήστρα (1944,AK4)[50]. Η διάρκεια των μερών της δεύτερης κυρίως Σουίτας[51] είναι ιδιαίτερα μεγάλη και οι κατακτήσεις του συνθέτη θαυμάσιες.

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα

        Πρβλ.  Νίκος Σκαλκώτας, Μαριορί μου (από τους Ελληνικούς Χορούς, για ορχήστρα δωματίου) * 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Σκαλκώτα  * Iστοσελίδες για τον Νίκο Σκαλκώτα (Google)