Γιάννης Σταύρου, Ἀφήνω τὸ ἴδιο τὸ χρῶμα νὰ σχεδιάσει

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη του '50 - '60. Στο κέντρο της πόλης, Τσιμισκή και Π.Μελά, στη Διαγώνιο. Την έχω ζωγραφίσει πάρα πολλές φορές, κρατώντας κύριες εντυπώσεις της μνήμης. Λίγα μπορώ να μεταδώσω στον αναγνώστη ή τον θεατή της ζωγραφικής μου για το ύφος και την ατμόσφαιρα αυτής της πόλης. Μαγική! Ένα σύνολο αρμονικό, κοσμοπολίτικο και μυστηριακό. Οι ομίχλες της Θεσσαλονίκης, μια προνομιακή ηρεμία της τότε εποχής, που σου έδιναν αποκλειστική απόλαυση του ορίζοντα, δημιούργησαν τη βάση του εικαστικού μου προφιλ.

Η πρωτεύουσα ήρθε αργότερα, σαν αντιδιαστολή απέναντι στη γεννέθλια πόλη. Η ρομαντική καταχνιά του βορρά απέναντι στην αισιόδοξη, λαμπερή και μοναδικά τότε διαυγή ατμόσφαιρα της Αθήνας του '70. Το φως της Αττικής, οι ατελείωτες βόλτες στην Ακρόπολη και το Θησείο, το φεγγάρι άγρυπνο μάτι στον Υμηττό..

Τα φώτα του πλοίου σμίγουν με τα φώτα του ουρανού, με τα φώτα της πόλης. Της πόλης που κοιμάται, της πόλης που ξαγρυπνά, της πόλης που ετοιμάζεται για το αυριανό δρομολόγιο...

Ακρόπολη '70. Νύχτες με πανσέληνο με το φαντασιώδες αντιφέγγισμα των αγαπημένων μαρμάρων να προκαλεί ρίγη στην ήδη εξηρμένη διάθεση μου. Ερωτευμένος με όλα. Ο Υμηττός το καλύτερο φόντο για τον Παρθενώνα επάνω στον αττικό καμβά. Νύχτες που δε γυρίζουν πίσω. Με την Ακρόπολη στην ίδια εκεί θέση της να περιμένει φρεσκολουσμένη στο φως της σελήνης τους νέους της εραστές...

Επόμενη σελίδα

      Πρβλ.: Πίνακες τοῦ Γιάννη Σταύρου (ELLOPOS Photo Blog)   * Περικλῆς Γιαννόπουλος, Ἡ ἑλληνικὴ γραμμὴ καὶ τὸ ἑλληνικὸ χρῶμα  * Το βιο-μηχανικό πρόταγμα * Συκουτρής, Οι πνευματικές κατευθύνσεις των νέων: προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής * Γιέβτιτς, Ἡ γνώση σημαίνει τὴν οἰκειότητα