Γιάννης Σταύρου, Ἀφήνω τὸ ἴδιο τὸ χρῶμα νὰ σχεδιάσει

Σελ 2

Φέρνω στο νου μου ξανά και ξανά, σαν σε ταινία, την είσοδο του πλοίου στο λιμάνι της Ύδρας. Είναι κάτι που θέλω να επαναλαμβάνεται συνεχώς. Τα μάτια μου προσπαθούν να αποτυπώσουν τα σχήματα, τα χρώματα, το φως της στιγμής που ξέρεις ότι σε λίγο θα αλλάξει στο καλύτερο. Στην Ύδρα κάθε ώρα που περνάει είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Τόσο μικρός τόπος και τόσο μεγάλος μαζί...

Η Ύδρα σαν από τύχη θάλεγα γλύτωσε το όμορφο πρόσωπό της από την καταστροφική μανία της εποχής. Πέρα από κάποια οικιστική πύκνωση διατήρησε την αρχική της εικόνα, την απλή, σοφή αρχιτεκτονική των μαστόρων της πέτρας και της κεραμοσκεπής...

Τα πλοία στάθηκαν πάντα ορόσημο στη ζωή και τη ζωγραφική μου. Εξοικειώθηκα πολύ νωρίς με αυτά τα βαριά μεταλλικά θηρία που διασχίζουν ακάματα τις θάλασσες. Τα αγάπησα. Δέθηκα με τη μυστήρια παρουσία του σκοτεινού τους όγκου το δειλινό, με την ανάλαφρη αλλά επιβλητική τους άφιξη μέσα από την ομίχλη του πρωϊνού...

Ζωγραφίζω τις πλώρες των καραβιών. Στο μάτι μου είναι το δυναμικό στοιχείο του όγκου τους. Η ταυτότητα τους. Αν ήταν άνθρωποι θα ήταν το πρόσωπο τους. Αυτό που παρουσιάζει- και προδίδει- όλες τις πτυχές της προέλευσης και της συμπεριφοράς τους. Το σημείο που δίνει τη φοβερή μάχη με τον ατίθασο υδάτινο κόσμο...

Αραγμένα πλοία σε αναμονή...Πατημένα από φορτίο ή αδειανά, με τα μινιμαρισμένα τους ύφαλα να δένουν πάντα χρωματικά με το θαλασσινό τους φόντο...

Αρχική ||| Επόμενη σελίδα

      Πρβλ.: Πίνακες τοῦ Γιάννη Σταύρου (ELLOPOS Photo Blog)   * Περικλῆς Γιαννόπουλος, Ἡ ἑλληνικὴ γραμμὴ καὶ τὸ ἑλληνικὸ χρῶμα  * Το βιο-μηχανικό πρόταγμα * Συκουτρής, Οι πνευματικές κατευθύνσεις των νέων: προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής * Γιέβτιτς, Ἡ γνώση σημαίνει τὴν οἰκειότητα