Ἀποσπάσματα
4
Πολυπολιτισμικότητα
Τὸ ἀρχοντολόι
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἑλληνισμός, ἀρχαῖος καὶ βυζαντινὸς (μὲ τὴν ἐξαίρεση μερικῶν λογίων τοῦ ὕστερου Βυζαντίου) δὲν εἶδε στὴν λατινικὴ παράδοση κάτι ἄξιο ἰδιαίτερης προσοχῆς. Οἱ λαοὶ ὅμως δὲν σώζονται σύμφωνα μὲ τὴν μεγαλωσύνη τῶν πολιτισμικῶν δημιουργιῶν τους, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὴν πηγαία ὁρμὴ ποὺ δημιούργησε καὶ τὸν πολιτισμό τους. ‘Πολυπολιτισμικὴ’ ὁρμὴ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ συμβαίνει παρὰ μόνο στὸν βαθμὸ ποὺ θὰ καταργεῖται στὴν οὐσία του κάθε πολιτισμὸς ὁποιοσδήποτε, μεγάλος ἢ μικρός, ὡς ἕνωση-σύμπτωση στὴν βαρβαρότητα ἢ κυριαρχία τῆς συμβατικότητας, τῆς σκληρότητας καὶ τοῦ ἀπρόσωπου. Ἀπ’ ἔξω πολυχρωμία, καὶ στὴν οὐσία ἡ “ἄχρωμη ὁμοιομορφία τοῦ διεθνοποιημένου καταναλωτικοῦ ἐξανδραποδισμοῦ”.[163] ‘Κοινωνία’ διαιρεμένη ἡ ἴδια στὴν ἰσορροπία τῶν ἴδιων καὶ ὅμως συγκρουόμενων ‘συμφερόντων’ της, τί εἴδους ἕνωση θὰ εἶχε μὲ ἄλλες κοινωνίες;
“Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ξέρουμε καλὰ τί ἐννοοῦμε ὅταν λέμε ‘κουλτούρα’, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε καλὰ τὴ διαφορὰ ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν ὑλικὴ ὀργάνωση τῆς Εὐρώπης καὶ τὸν πνευματικὸ ὀργανισμὸ τῆς Εὐρώπης. Ἐὰν ὁ τελευταῖος νεκρωθεῖ, τότε αὐτὸ ποὺ θὰ ὀργανώσετε δὲν θὰ εἶναι ἡ Εὐρώπη, ἀλλὰ ἁπλῶς μιὰ μάζα ἀνθρώπινων ὑπάρξεων”.[164]
Στὴν ἴδια τὴν Εὐρώπη ἡ ἀνυπαρξία γνήσιας ἐπαφῆς θὰ συνεργάζεται μὲ τὴν πολιτικὴ ἑνοποίηση γιὰ νὰ διαβρώνει τὶς συνειδήσεις. Θὰ συμβαίνει ὅ,τι στὴν διάρκεια τῆς δυτικῆς κατοχῆς ἑλληνικῶν περιοχῶν ποὺ δὲν κατέλαβαν οἱ Τοῦρκοι: “ὅλο τὸ διάστημα τῆς Φραγκικῆς κυριαρχίας στὴν Ἑλλάδα οἱ δύο φυλὲς οὐδέποτε συγχωνεύθηκαν. Οἱ δὲ ἀποκαλούμενοι Γασμοῦλοι, οἱ ὁποῖοι γεννήθηκαν ἀπὸ μικτοὺς Ἑλληνοφραγκικοὺς γάμους, συνδύαζαν τὰ ἐλαττώματα μᾶλλον παρὰ τὶς ἀρετὲς ἀμφοτέρων τῶν φυλῶν”.[165]
[163] Γιανναρᾶς, Παιδεία καὶ γλῶσσα, ὅ.π., σ. 47.
[164] Ἔλιοτ, Σημειώσεις γιὰ τὸν ὁρισμὸ τῆς κουλτούρας, ὅ.π., σ. 151.
[165] Μίλλερ, Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, μτφρ. Κ. Καιροφύλας, Ἀθήνα 1924, σ. 20 – παραθέτει ὁ Τσάκωνας, Εἰσαγωγὴ εἰς τὸν Νέον Ἑλληνισμόν, ὅ.π., σ. 39.
Προηγούμενη Ἑνότητα - Ἑπόμενη Ἑνότητα
