Ἀποσπάσματα
Σελ 2
“Τὸ ἀρχοντολόι αἰσθάνεται ὡς τιμή του καὶ ὡς ἀρετὴ νὰ τὸ θεωροῦν προέκταση τῶν Φράγκων. Στὸν ἐκφραγκισμὸ ἀνακαλύπτει τὴν διέξοδο τῆς παρακμῆς· διότι ὁ Ἄρχων ‘φραγκογέννητος καὶ δυνάστης’ ἔχει κυρίως συνείδηση τῆς ταξικῆς του ὑπεροχῆς (καστικὴ κοινωνία τοῦ δυτικοῦ μεσαίωνα μὲ μιὰ νεοπλουτίστικη ἀπόχρωση) ... Ἔκτοτε χρονολογεῖται σὲ μᾶς ὁ σχηματισμὸς τῆς ἔννοιας κοινωνικὴ τάξη μὲ τὴν πλέον σύγχρονη μορφή της, καὶ ἀρχίζει ἡ συγκρότηση τῆς ἰδιοτέλειας τῶν μεγάλων συμφερόντων, μὲ ‘κοινωνικὲς’ ἢ ‘πολιτικὲς’ ἐπαφὲς καὶ προσδέσεις μὲ τὴ Δύση, ἐνῶ ἡ ὑπουλότητα καὶ δολοπλοκία, ὁ ἄκρατος ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ἐξωτερικὴ πολυτέλεια δίνουν ὑπόσταση, πέρα ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη θρησκευτικὴ πίστη ἢ ἐθνικὴ ζωή, στὸ ‘πνεῦμα’ τῆς νέας, ταξικῆς, ἡγεσίας”.[166]
Στὴν ἄμφοδο ποὺ διανοίγεται, ὁ ἑλληνισμὸς θὰ γίνει (τελείως) μέρος τῆς τρέλας στὴν ὁποία παραδόθηκε ἡ δύση τῆς χριστιανοσύνης, εἴτε θὰ βεβαιωθεῖ γιὰ τὶς ἱστορικὲς καὶ ἐξωϊστορικὲς αἰτίες τῆς ζημίας ἢ προκοπῆς τῆς ψυχῆς του. Ἡ δουλικὴ ἔνταξη, ὅσο συμβαίνει, θὰ διαφθείρει τὴν ἴδια τὴν Δύση, ἀπὸ Ἰταλίας μέχρι Ἀμερικῆς καὶ ὁπουδήποτε ὑπάρχει παπισμὸς καὶ προτεσταντισμός. Ἡ Δύση δὲν χρειάζεται τὴν Ἑλλάδα σὰν ἀπομίμηση τῆς Γαλλίας ἢ τῆς Γερμανίας, διαφορετικὰ καὶ οἱ Ἕλληνες θὰ ἔχουν μάταιη ντροπὴ καὶ ὁ δυτικὸς κόσμος, παρὰ τὴν (οὕτως ἢ ἄλλως προσωρινὴ) τεχνικὴ ἰσχύ, θὰ χάνει τὴν δυνατότητα μιᾶς βοήθειας. Γιὰ νὰ ἀρχίσει ἡ δοκιμασία νὰ γίνεται βοήθεια, χρειάζεται ἡ ἐπίγνωση ὅτι ὁ χριστιανικὸς κόσμος ἱδρύθηκε σὲ φτωχὸ βασιλιᾶ, ὄχι στὴν κυριαρχία οὔτε κἂν στὴν εὐημερία ἢ τὴν ἁπλὴ ἐπιβίωση ἔστω.
[166] Τσάκωνας, Εἰσαγωγὴ εἰς τὸν Νέον Ἑλληνισμόν, ὅ.π., σελ. 86-9.
Προηγούμενη Ἑνότητα - Ἑπόμενη Ἑνότητα
