Ἀποσπάσματα
Σελ 8
Τὰ δυτικότροπα ἑρμηνευτικὰ σχήματα προμήθευαν τὴν ὅποια δύναμη ἔχουν καθεαυτά, χωρὶς νὰ ἀποκρίνονται στὴν πραγματικότητα, τὴν ὁποία οὐσιαστικὰ παραμόρφωναν καὶ ὑπονόμευαν. Γιὰ παράδειγμα, ἡ ἀναγνώριση θρησκοληψίας, ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἐσφαλμένη, ἐνισχύει τὴν ἀνοιχτότητα τῆς σκέψης. Ἀλλὰ ὅταν δὲν ὑφίσταται πράγματι θρησκοληψία, ἡ ἀνοιχτότητα θεμελιώνεται στὴν ὁπωσδήποτε ἄρνηση τῆς πίστης, ὁπότε σταδιακὰ αὐτοαναιρεῖται ταυτιζόμενη πρῶτα μὲ τὴν ἀνωριμότητα καὶ ὕστερα μὲ τὴν ὠμὴ χυδαιότητα — ἄλλη ὄψη τοῦ “πάντοτε μαθαίνοντας, καὶ πάντοτε ἀνίκανοι νὰ φτάσουν σὲ ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας”.[183]
“Τὸ νέο κράτος, ὑπὸ τὴν ἡγεσία τῶν Βαυαρῶν ἀρχικῶς καὶ τῶν διαδόχων τους στὴ συνέχεια, ἐπεχείρησε συστηματικῶς τὴν ἀποδυνάμωση τῶν στηριγμάτων τῆς ἑλληνικῆς ἰδιοπροσωπίας. Ἕνας χορὸς πληθωνιστῶν καὶ βησσαριωνιστῶν ἔθεσε ὑπὸ διωγμὸν τὶς ρίζες μας χτυπῶντας τὰ δύο μεγάλα κέντρα: τὴν πίστη καὶ τὴν παιδεία. Ἡ ἀποψίλωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπετεύχθη μὲ συντονισμένες μεθοδεύσεις: μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὴν κήρυξη τοῦ ‘αὐτοκεφάλου’, ἡ Ἐκκλησία κρατικοποιήθηκε.[[184]] Ταυτοχρόνως, μὲ τὸν διωγμὸ τοῦ μοναχισμοῦ καὶ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς θεολογίας ὡς ἐπιστήμης —κατὰ τὰ λουθηρανικὰ πρότυπα—, ὁ ἀποφατισμὸς κηρύχθηκε γρήγορα παθολογικὸ φαινόμενο. Ἐξ ἄλλου, μὲ τὶς παραεκκλησιαστικὲς ὀργανώσεις ἡ Ἐκκλησία μετεβλήθη σὲ ὑβριδικὸ ἐκβλάστημα τοῦ καλβινισμοῦ. // Ἡ ἐξέλκωση τῆς Ὀρθοδοξίας συνδυάσθηκε μὲ τὴν ἐγκαθίδρυση μιᾶς πυογενοῦς παιδείας. Ἡ ἐπιβολὴ τοῦ αἰσθήματος ἱστορικῆς ἀσυνεχείας προωθήθηκε μὲ τὸν σοφολογιοτατισμὸ καὶ τὴν προγονοπληξία (ὅπου ὡς πρόγονοι νοοῦνται μόνον οἱ ἀρχαῖοι!) καί, ἀκόμη, μὲ τὴ λυσσώδη προσπάθεια ἐκδυτικισμοῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ: ἂν οἱ Νεοέλληνες κατακυριαρχοῦνται ἀπὸ αἰσθήματα ἀπαξίας καὶ ραγιαδισμοῦ, δὲν τὸ χρωστᾶνε μόνο στὴν τουρκοκρατία, ἀλλὰ πρωτίστως στὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὸ 1821 καὶ δῶθε, καλλιεργεῖται μὲ ἀγριότητα ὁ ἐξευτελισμός τους καὶ ἡ συνεχὴς μειωτικὴ ἀντιπαραβολή τους μὲ τοὺς Εὐρωπαίους ... Ἐπὶ ἑνάμισυ αἰῶνα τὸ κράτος διαμαρτύρεται πὼς ‘δὲν ἔχει σωστὸ λαὸ’ (γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν Μπρέχτ), καὶ τὰ περὶ λεβεντιᾶς τῶν Ἑλλήνων θυμοῦνται μόνον πρόεδροι κοινοτήτων δυὸ ἡμέρες τὸ χρόνο: 25 Μαρτίου καὶ 28 Ὀκτωβρίου ... Ἐπὶ ἑνάμιση αἰῶνα, γενεὲς Ἑλλήνων ὑφίστανται μιὰ τρομακτικὴ ἐπιχείρηση πλύσεως ἐγκεφάλου. Καὶ οἱ ὑπεύθυνοι, αὐτοὶ οἱ πράγματι γεννημένοι ραγιάδες, αὐτοὶ οἱ πράγματι αἴσχιστοι δοῦλοι ‘ἀναμορφωτές’ μας κάθε λογῆς, ἀποδίδουν στὴν Τουρκοκρατία τοὺς δικούς τους μιαροὺς καρπούς”.[185]
[183] Β’ Τιμ. 3.7.
[184] Ἂς σημειωθεῖ ὅτι “ὁ Κλῆρος τῆς Ἑλλάδος ἀπ' ἀρχῆς ἐν ταῖς ἐθνικαῖς Συνελεύσεσι καὶ ἐξαιρέτως ἐν τῇ τῆς Τροιζῆνος ὕψωσε φωνὴν περὶ τοῦ πρὸς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν ὀφειλομένου Σεβασμοῦ, καὶ μηδὲν χωρὶς αὐτῆς καινοτομεῖν περὶ τὴν διοίκησιν τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησιαστικῶν. Τοῦτο καὶ ὁ ἐπὶ τῶν Θρησκευτικῶν κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ ἀγῶνος Ἀνδρούσης Ἰωσὴφ ἀνεκήρυττε· τοῦτο καὶ κατ' αὐτὴν τὴν ἐπὶ τοῦ Συντάγματος ἐθνικὴν Συνέλευσιν ἐζήτει ἡ Σύνοδος καὶ ὁ Κλῆρος…” (Κ. Οἰκονόμος, Τὰ σωζόμενα ἐκκλησιαστικά, τ. Β’, ὅ.π., σ. 537, σημ. α).
[185] Δρακόπουλος, Θητεία, ὅ.π., σελ. 57-59· πρβλ. τὸν Σκλήρη (Ἐν ἐσόπτρῳ…, ὅ.π., σ. 29 κ.ἑ.) γιὰ τὴν εἰσαχθεῖσα ἀρχιτεκτονικὴ ἐπὶ Ὄθωνος, τὶς ἁγιογραφήσεις ναῶν ἀπὸ Βαυαρούς, τὴν συστηματικὴ προσπάθεια ‘βελτιώσεως’ τῆς βυζαντινῆς τεχνοτροπίας μὲ νεοκλασικὰ ἀναγεννησιακὰ κριτήρια.
Προηγούμενη Ἑνότητα - Ἑπόμενη Ἑνότητα
