Ἀποσπάσματα
Σελ 2
“Ἡ νεοελληνικὴ συντηρητικὴ ἰδεολογία, ὅπως καὶ ἡ ἄρνησή της (κομμουνισμός) κομματίζονται, διασποῦν, ἀντλοῦν τὴ δύναμή τους ἀπὸ τὴν αὐθαιρεσία καὶ ἐναντίωσή τους πρὸς κάθε ὀργανικὴ καὶ ὁλοκληρωμένη σύλληψη ζωῆς, τὴν ὁποία διατήρησε ἡ ἑλληνικὴ Κοινότητα. Ὁ ἄνθρωπος σὲ μᾶς ἔπαψε νὰ συνδέεται πρὸς τὸν ἄλλο μὲ ἐσωτερικὴ συγκίνηση, παύει νὰ νοεῖ τὸν διπλανό του πράγματι καὶ ἁπλῶς συμβάλλεται πρὸς αὐτόν ... Ὁ συντηρητικὸς νεοέλληνας ἔπαψε νὰ πιστεύει στὴν οἰκογένεια ὡς ἀντικειμενικὴ ἀρχή, ἀφοῦ χάρη στὴν εἰδικὴ ἀφοσίωση σὲ μιὰ ὁμάδα ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου αἵματος, ἐπιζητεῖ τὴ βλάβη καὶ διάσπαση ἄλλων ἀνθρώπων πρὸς ὄφελος τῶν δικῶν του. Διέσπασε ἀκόμη τὴν ἔννοια τῆς πίστης στὸ ἔθνος, ἐφόσον μὲ τὸν ἄκρατο ἀτομικισμό του [ἔχει ἀφοσιωθεῖ νὰ] ὑπηρετεῖ τὴν οἰκονομία, διαθέτει δὲ καὶ θρησκευτικὴ ἀπιστία, ἐφόσον ἐκτιμᾶ τὸν ἐπίσκοπο περισσότερο γιὰ τὴν ἐθνική του μαχητικότητα παρὰ γιὰ τὴν ἀσκητικὴ ἀρετὴ ἢ θεολογική του σοφία. Αὐτὴ ἡ νεοδογματικὴ προσκόλληση στὴ διαλυμένη ψυχὴ τῆς Δύσης ὑποκρύπτει τὸ ἀκαταλόγιστα διογκωμένο συμφέρον τοῦ ἰδιώτη ἀνθρώπου ... Τὰ νεοελληνικὰ κόμματα κατέστησαν οἱ ὀργανωμένοι φορεῖς τῶν ἰδιοτελῶν μαζικῶν ἐπιδιώξεων τῶν ἀτόμων, ἡ ἀπόρροια τῆς ἠθικῆς τους διαβρώσεως”.[210]
Ἀκόμα καὶ ἀποικισμοὶ τοῦ διαστήματος εἶναι στὴν οὐσία ὄψη αὐτοῦ ποὺ λέει ὁ Μακάριος, ὅτι “ἡ ψυχὴ ἠγάπησε τὸν νῦν αἰῶνα καὶ ἐσκόρπισεν ἑαυτὴν ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ταύτην”.[211] Ἐπιπλέον, ἡ φύση τῆς τεχνικῆς δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖται ἄσχετη ἀπὸ τὰ ἔργα της, δὲν εἶναι ‘κακὴ’ ἡ τεχνικὴ καὶ καλὰ ἢ οὐδέτερα καθεαυτὰ τὰ ἔργα μὲ τὰ ὁποῖα ἀσκεῖται καὶ ἐνισχύεται. Ἂς σκεφτοῦμε γιὰ παράδειγμα ἕνα αὐτοκίνητο, τὸ πιὸ συνηθισμένο μεταφορικὸ μέσον, καὶ κάτι ποὺ ἀπίθανο νὰ ἀπορρίπταμε πρὸς ὄφελος παλαιότερων τρόπων. Ἡ χρήση τοῦ ἀλόγου, ὡς τεχνική, ὑπάκουε ἐπίσης σὲ ἐργαλειακὲς διαστάσεις, ὅμως τὸ αὐτοκίνητο τὸ ἀλλάζουμε ἢ τὸ πετᾶμε, ἐνῶ μπορεῖ νὰ ἱδρυόταν καὶ πόλη γιὰ τὸ ἄλογο ποὺ πέθανε. Ὁ Ἀλέξανδρος πάντως ἵδρυσε τὴ Βουκεφάλια ὅταν ἔχασε τὸ δικό του. Ἡ φιλία μὲ τὸ ἄλογο ἐνδέχεται νὰ ὑπάρξει, ἐνῶ ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο ἁπλῶς ἀπουσιάζει ἡ διάσταση αὐτή. Ἡ πρωτοφανὴς καὶ διαρκῶς διευρυνόμενη ‘συμβίωση’ μὲ ἄψυχες μηχανές, δὲν συμμετέχει ἀπὸ μόνη της σημαντικὰ στὴν ἐκπαίδευσή μας; “Ὅπως εἶπε πρόσφατα ἕνας ἐπιστήμονας, ἡ σύγχρονη μηχανοποίηση θὰ ἔμοιαζε μὲ διαδικασίες βιολογικῆς μεταλλαγῆς, κατὰ τὴν ὁποία τὰ ἀνθρώπινα σώματα ἀρχίζουν νὰ καλύπτονται βαθμιαῖα ἀπὸ χαλύβδινα ὄστρακα”.[212]
[210] Τσάκωνας, Εἰσαγωγὴ εἰς τὸν Νέον Ἑλληνισμόν, ὅ.π., σελ. 92-4.
[211] Μακάριος, λόγος γ’.
[212] Ἀρέντ, Ἡ ἀνθρώπινη κατάσταση, ὅ.π., σ. 435.
