Λουΐ Ντυμόν, Προτεσταντισμός και ατομικισμός

Σελ 11

Θα μπορούσαμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι δεν είχε χαθεί κάθε ίχνος συνολισμού και ότι, και για τον Καλβίνο όπως και πριν, ο ατομικισμός αντισταθμίστηκε ως ένα βαθμό από τις ανάγκες της κοινωνικής ζωής. Ο Τραιλτς εξηγεί ότι δεν συμβαίνει τίποτε απ' αυτά: «Η ιδέα της κοινότητας δεν αναπτύσσεται με βάση την αντίληψη της Εκκλησίας και της χάρης, όπως στη λουθηρανή Εκκλησία· αντίθετα, απορρέει από την ίδια αρχή απ' όπου ανακύπτει η ανεξαρτησία του ατόμου — δηλαδή το ηθικό χρέος της διαφύλαξης και της τελεσφόρησης της εκλογής— και από έναν αφηρημένο βιβλοκρατισμό (biblicisme)» (σ. 625-626).

Ο Τραιλτς παραθέτει τον Σνεκενμπούργκερ (υποσημ. 320): «Δεν κάνει η Εκκλησία τους πιστούς ό,τι είναι, αλλά οι πιστοί κάνουν την Εκκλησία αυτό που είναι», και προσθέτει: «Η αντίληψη της Εκκλησίας τοποθετείται μέσα στο πλαίσιο του προρισμού». Με δυο λόγια, το άτομο παίρνει, μέσω του προ-ορισμού, το προβάδισμα έναντι της Εκκλησίας. Ιδού μια θεμελιώδης αλλαγή, που την κατανοούμε καλύτερα αν θυμηθούμε ότι ο Λούθηρος, ενώ νόμιζε ότι διατηρούσε άθικτη την ιδέα της Εκκλησίας, στην πραγματικότητα την άδειασε από το ζωτικό της πυρήνα.

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα

    Πρβλ.: Τὸ βιο-μηχανικὸ πρόταγμα  *  Προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής  *  Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις καὶ Ἀπαντήσεις