Λουΐ Ντυμόν, Προτεσταντισμός και ατομικισμός

Σελ 13

Με λίγα λόγια ο Καλβίνος δεν αναγνώριζε ούτε στην Εκκλησία ούτε στην κοινωνία ή την κοινότητα, την πολιτεία (republique) ή πόλη της Γενεύης —ταυτισμένα αυτά τα δυο ως προς τα μέλη τους—, μια αρχή συνολιστικής φύσης που θα περιόριζε την εφαρμογή της ατομικιστικής αξίας. Δεν γνώριζε παρά ατέλειες, αντιστάσεις ή εμπόδια που έπρεπε να αντιμετωπισθούν με το σωστό τρόπο, καθώς κι ένα ενοποιημένο πεδίο για την άσκηση της δραστηριότητας του εκλεκτού, για τη δοξολόγηση δηλαδή του Θεού.

Χωρίς να ξεχνώ το ευρύ χρονολογικό χάσμα που υπάρχει στη μελέτη αυτή, θα διακινδυνεύσω ένα προσωρινό συμπέρασμα. Με τον Καλβίνο, η Εκκλησία που εμπεριέχει το κράτος εξαφανίζεται σαν συνολιστικός θεσμός.

Και όμως, η Μεταρρύθμιση, νιώθω τον πειρασμό να πω η Επανάσταση, που διενεργήθηκε απ' τον Καλβίνο —η ενοποίηση του ιδεολογικού πεδίου και ο προσηλυτισμός του ατόμου στον κόσμο—έγινε δυνατή μόνο χάρη στην εγκόσμια δράση της Εκκλησίας. Είναι φανερό ότι μέχρι τη Μεταρρύθμιση, η Εκκλησία στάθηκε ο μέγας συντελεστής του μετασχηματισμού που μελετούμε, ένα είδος ενεργού ενδιάμεσου (médiateur) ανάμεσα στο εξωκόσμιο-άτομο και τον κόσμο, δηλαδή την κοινωνία και ιδιαίτερα την αυτοκρατορία ή το κράτος.

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα

    Πρβλ.: Τὸ βιο-μηχανικὸ πρόταγμα  *  Προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής  *  Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις καὶ Ἀπαντήσεις