Λουΐ Ντυμόν, Προτεσταντισμός και ατομικισμός

Σελ 8

Όχι μιας αξίας που την αντλούμε απ' τη συμμετοχή μας στον κόσμο, από την αρμονία του ή τη δική μας αρμονία μ' αυτόν, αλλά μιας αξίας ριζωμένης στην ετερογένειά μας σε σχέση μ^’ αυτόν: η ταύτιση της δικής μας θέλησης με τη θέληση του Θεού. (Ντεκάρτ: ο άνθρωπος θα γίνει «κύριος και κάτοχος της φύσης»). Η θέληση που εφαρμόζεται μ' αυτό τον τρόπο στον κόσμο, ο επιδιωκόμενος στόχος, το βαθύ κίνητρο ή ελατήριο της θέλησης, είναι ξένα. Εξω-κοσμικά, δηλαδή. Η εξωκοσμικότητα είναι τώρα συγκεντρωμένη στην ατομική βούληση. Αυτό αντιστοιχεί καθαρά στη διάκριση του Toennies ανάμεσα στην αυθόρμητη και στην αυθαίρετη βούληση, Naturville και Kurville, και βλέπουμε πού έχει την πηγή του το αυθαίρετο, Willkür. Κατά τη γνώμη μου, η διάθεση αυτή υποβόσκει και σ' αυτό που ο Βέμπερ ονομάζει ορθολογικότητα (rationalité) των σύγχρονων.

Επιπλέον, η άποψη αυτή του Καλβίνου μας επιτρέπει να διορθώσουμε και να εμβαθύνουμε το παράδειγμα που χρησιμοποιήσαμε ως τώρα. Αν η εξωκοσμικότητα συγκεντρώνεται τώρα στη θέληση του ατόμου, μπορούμε να πούμε ότι ο σύγχρονος τεχνητός τρόπος σκέψης, ως εξαίρεση στην ιστορία της ανθρωπότητας, μπορεί να κατανοηθεί μόνο ως μακρινή ιστορική συνέπεια του εξωκόσμιου-ατομικισμού των χριστιανών και ότι αυτό που αποκαλούμε σύγχρονο «ενδοκόσμιο-άτομο» έχει μέσα του, κρυμμένο στην εσώτερη σύστασή του, ένα αδιόρατο αλλά ουσιαστικό στοιχείο εξωκοσμικότητας.

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα

    Πρβλ.: Τὸ βιο-μηχανικὸ πρόταγμα  *  Προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής  *  Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις καὶ Ἀπαντήσεις