Ἂν ἡ ἀλήθεια εἶναι προσωπικὴ καὶ μεταδίδεται προσωπικά, μήπως ἡ πολυπολιτισμικότητα, ἐξουδετερώνοντας τὸ πολιτειακὸ κέλυφος τῆς παράδοσης εὐνοεῖ τὴν προσωπικὴ περιπέτεια;

Ἐπιχείρημα ποὺ χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον οἱ ‘λάτρεις’ τοῦ πολυ-πολιτισμοῦ, τονίζοντας τὴν πίστη ὡς ‘προσωπικὴ ὑπόθεση’, κλπ. Πρόκειται γιὰ ἕναν ἀπὸ τοὺς τρόπους τῆς διαφθορᾶς νὰ ἐκτείνεται καλλωπιζόμενη μὲ πραγματικὸ ἀγαθό, στὴ συγκεκριμένη περίπτωση τὴν προσωπικὴ φύση τῆς πίστης. Ὁ παραλογισμὸς δὲν παγιδεύει ὅσους δὲν θέλουν νὰ παγιδευτοῦν, δηλαδὴ ὅσους καταλαβαίνουν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ δημιουργοῦμε ἀπρόσωπο δημόσιο χῶρο γιὰ νὰ εὐνοήσουμε τὴν προσωπικότητα τῆς πίστης, ὅπως δὲν δημιουργοῦμε ἀσχημοσύνη γιὰ νὰ εὐνοήσουμε τὴν ὀμορφιά, οὔτε θάνατο γιὰ νὰ εὐνοήσουμε τὴν ὑγεία. Ἡ προσωπικότητα θέλει νὰ ἐκτείνεται ὡς προσωπικότητα καὶ στὸν κοινωνικὸ ἢ δημόσιο χῶρο, δηλαδὴ νὰ ἀποβάλλει ἀπὸ παντοῦ τὸ ἀπρόσωπο ὅσο γίνεται περισσότερο, καὶ ὄχι νὰ τὸ ἐνισχύει καὶ μάλιστα νὰ τὸ μακαρίζει! Ἀπρόσωπος δημόσιος χῶρος δὲν εἶναι προϋπόθεση ἢ κατάλληλο ‘περιβάλλον’ γιὰ τὴν πίστη, ἀλλὰ εἶναι ἀποθηρίωση τῆς κοινωνίας καὶ κακοποίηση τῶν ἁγίων. Ὁ πολυπολιτισμὸς ὑποστηρίζει τὴν προσωπικότητα μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ δαίμονας καὶ τὸ θηρίο ὑποστηρίζουν τοὺς ἁγίους τοὺς ὁποίους βασανίζουν, δηλαδὴ δοκιμάζοντας. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ὑποστηρίζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν τρόπο τοῦ θηρίου, ἑπομένως δὲν θεωρεῖ τὸν πολυπολιτισμὸ εὐκταία κατάσταση. 

         Πρβλ. Ἡ δύσκολη καὶ πραγματικὴ ἀρχὴ τῆς ἐπαφῆς  * Σμέμαν, Η ζωή του κόσμου (ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία)  * Η παπική αρρώστια κι εμείς : κείμενα Μεταλληνού, Καψάνη, Παΐσιου, Ζήση, Ρωμανίδη, Βλάχου, Αποστολόπουλου, Σμέμαν, Κόντογλου, Καλόμοιρου, Ράνσιμαν, Παπικά ντοκουμέντα