url : https://www.ellopos.gr/papaioannou.asp
Η ηρεμία του Σπινόζα μπροστά στις περιπέτειες της υπόστασης μεταβάλλεται σε ένα amor fati[41] που απαγορεύει κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης και εξέγερσης. Κάθε κρίση χωρισμένη από την πράξη «εξαφανίζεται σαν άμορφος ατμός που διαλύεται στον αέρα». Αυτή είναι η μοίρα της καθαρής ηθικής, η οποία παραμένει καθαρή μονάχα γιατί «της λείπει η δύναμη να υποβαστάξει το ον». Αυτή είναι η μοίρα της «ωραίας ψυχής» που δεν θέλει να δεσμευτεί «γιατί ζει μέσα στο άγχος μήπως σπιλωθεί από την πράξη και την ύπαρξη». Αλλά η κρίση δεν μπορεί να διαχωρίζεται από την πράξη. Κάτω από το siccum lumen της «απόλυτης γνώσης», κριτές και μαχητές ενώνονται στο «Ναι της συμφιλίωσης»· η φιλοσοφία της ιστορίας οικειοποιείται (ή σφετερίζεται) την πιο μυστηριώδη εξουσία του Σωτήρος: την άφεση των αμαρτιών· η τραγικότητα της πράξης ξεπερνιέται, γιατί «οι πληγές του Πνεύματος γιατρεύονται χωρίς να αφήνουν ουλές» και ο άνθρωπος συμφιλιώνεται με τη μοίρα αναγνωρίζοντας «το ρόδο του Λόγου πάνω στο σταυρό του παρόντος».[42]
«Hier ist die Rose, hier tanze...» «Εδώ βρίσκεται το ρόδο, εδώ πρέπει να χορέψεις».
Έτσι ερμήνευσε ο Χέγκελ το hic Rhodus, hic saltus[43] του αρχαίου μύθου. Αυτή την εικόνα που παραπέμπει στο χορό ενός Σίβα που έχει μεταβληθεί σε προνοιακό θεό, αλλά που θα μπορούσε επίσης να παραπέμπει σ' αυτήν ενός αλυσοδεμένου ζώου, την ξαναβρίσκουμε στον Μαρξ.[44] Είναι αλήθεια ότι στον Μαρξ δεν χρησιμεύει πια για να περιγράψει την εγελιανή συγκατάθεση αλλά να εξυμνήσει το υπόγειο έργο της Επανάστασης και «την άμετρη απεραντοσύνη των σκοπών της». Αλλά, αν τα σύμβολα αναποδογυρίστηκαν, το πνεύμα παραμένει το ίδιο: πρόκειται πάντα για την ίδια προσπάθεια να θεμελιωθεί η ηθική στην ιστορική αναγκαιότητα και νά αντικατασταθούν οι υποθετικά αφηρημένοι κανόνες της λεγόμενης τυπικής λογικής από τις επιταγές των καιρών.
