Καρλ Γιάσπερς, Ένα μάθημα για τον θάνατο

Σελ 5

Ο πόθος για αιωνιότητα

Ο θάνατος του αγαπημένου προσώπου, η στέρηση της σωματικής του παρουσίας, αυτός ο αξερίζωτος πόνος του «ποτέ πια», μπορεί να μεταποιηθεί, όπως και οι πιο υψηλές στιγμές της ζωής, σε συνείδηση αιωνίου παρόντος.

Μάταιη είναι η παρηγοριά, ότι ο νεκρός θα μείνει στη μνήμη των άλλων, θα συνεχίσει να ζει μέσα στην οικογένειά του, στα απαρασάλευτα έργα που εδημιούργησε, στη δόξα μέσα στους χρόνους. Διότι όλα αυτά έχουν ένα τέλος. Όχι μόνο αυτό που είμαι εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι, και η ανθρωπότητα και όλα όσα τούτη παρήγαγε και πραγματοποίησε. Το παν βυθίζεται στη λησμονιά, ωσάν να μην υπήρξε ποτέ.

Είναι μάταιη γι’ αυτόν που δεν πιστεύει στην υπόσχεση της ανάστασης. Η πίστη στην ανάσταση βεβαιώνει : ο θάνατος είναι πραγματικός. Το τέλος του ανθρώπου είναι το πτώμα του και η αποσύνθεσή του. Δεν μένει τίποτε. Αν είναι να υπάρξει αθανασία, τότε ο άνθρωπος πρέπει να ξαναγεννηθεί με ένα σώμα. Αυτό θα συμβεί. 

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα

    Πρβλ.:  Γιάσπερς, Η σημασία της επικοινωνίας *  Jaspers, Truth is in communication *  Jaspers, The Spirit of Europe *  Το βιο-μηχανικό πρόταγμα * Κίρκεγκωρ, Η αγωνία που λυτρώνει *   Ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης, καὶ ἡ κατάργηση τῆς μετριότητας *  Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις καὶ Ἀπαντήσεις * Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Το Άκτιστο Φως