π. Κάλλιστος Γουέαρ, Ποιός εἶναι ὁ πραγματικὸς δάσκαλος
Ὁ Ὀρθόδοξος Δρόμος (μτφρ. Μαρία Πάσχου, Ἀθήνα 1984[2], ἀποσπάσματα ἀπὸ τὶς σελ. 111-4)
Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶναι ὁπωσδήποτε ἡλικιωμένος, ἀλλὰ νὰ εἶναι σοφὸς ὡς πρὸς τὴν ἐμπειρία του γιὰ τὴν θεία ἀλήθεια καὶ εὐλογημένος μὲ τὴ χάρη τῆς Πνευματικῆς πατρότητας, μὲ τὸ χάρισμα νὰ καθοδηγεῖ ἄλλους στὴν Ὁδό.
Αὐτὸ ποὺ προσφέρει στὰ πνευματικά του παιδιὰ δὲν εἶναι κυρίως ἠθικὲς ὁδηγίες ἢ ἕνας κανόνας ζωῆς, ἀλλὰ μιὰ προσωπικὴ σχέση... Οἱ μαθητὲς τοῦ π. Ζαχαρία συνήθιζαν νὰ λένε γι' αὐτόν: “Ἦταν σὰν νὰ κρατοῦσε τὶς καρδιές μας μέσα στὰ χέρια του”...
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ ἔχει δώσει, σὰν καρπὸ τῆς προσευχῆς του καὶ τῆς ἄρνησης τοῦ ἑαυτοῦ του, τὸ δῶρο τῆς διόρασης ἢ διάκρισης ποὺ τὸν κάνει ἱκανὸ νὰ διαβάζει τὰ μυστικὰ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων· κι ἔτσι ἀπαντάει, ὄχι μόνο στὶς ἐρωτήσεις ποὺ οἱ ἄλλοι τοῦ θέτουν, ἀλλὰ ἐπίσης στὶς ἐρωτήσεις —συχνὰ πολὺ πιὸ θεμελιώδεις— ποὺ οὔτε κἂν εἶχαν σκεφτεῖ νὰ ρωτήσουν.
Πρβλ.: Σμέμαν, Ἡ Ζωὴ τοῦ Κόσμου * Μυστικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας * Συκουτρής, Οι πνευματικές κατευθύνσεις των νέων: προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής * Γιέβτιτς, Ἡ γνώση σημαίνει οἰκειότητα
