Ἀποσπάσματα
Σελ 18
Δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ τυχαῖο ὅταν συμβαίνει γιὰ τόσο μεγάλο διάστημα, ὅτι “σὲ ὅλη σχεδὸν τὴ βυζαντινὴ ἱστορία ὑπάρχουν πάρα πολὺ λίγα παράπονα γιὰ τὴν ἀπονομὴ δικαιοσύνης. Καὶ ἀπὸ τὴ σιωπὴ αὐτὴ πρέπει νὰ συμπεράνουμε ὅτι οἱ Βυζαντινοί, σὲ σύγκριση μὲ τοὺς γείτονές τους καὶ τοὺς συγχρόνους τους, εἶχαν λίγες αἰτίες νὰ εἶναι δυσαρεστημένοι”.[70]
“Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι, ὅταν ὁ ὄχλος ξεσηκωνόταν καὶ στασίαζε, τὰ κίνητρα δὲν ἦταν ποτὲ ἀναρχικὰ ἢ κομμουνιστικά. Μπορεῖ νὰ ἤθελε νὰ ρίξει ἕναν ὑπουργὸ ποὺ τὸν καταπίεζε ἢ νὰ ἐξοντώσει μισητοὺς ξένους, ποτὲ ὅμως δὲν ζήτησε νὰ ἀλλάξει τὴ σύσταση τῆς κοινωνίας. Πραγματικά, τὶς περισσότερες φορὲς ποὺ ὁ λαὸς ἐκδήλωνε ἔτσι τὰ κυριαρχικά του δικαιώματα, τὸ ἔκανε γιὰ νὰ προστατέψει τὸ πορφυρὸ αἷμα τῶν αὐτοκρατόρων ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ θρασύτητα κάποιου σφετεριστῆ”.[71]
[70] Ράνσιμαν, Βυζαντινὸς πολιτισμός, ὅ.π., σ. 120.
[71] Ράνσιμαν, Βυζαντινὸς πολιτισμός, ὅ.π., σελ. 224-5.
