Ἀποσπάσματα
Σελ 2
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ἀσκητικὸ καὶ νηπτικό, ἡ Κλῖμαξ τοῦ ἅγιου Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη, “ἦταν τὸ προσφιλέστερο ἀνάγνωσμα τῶν Βυζαντινῶν μοναχῶν ἀλλὰ καὶ τῶν λαϊκῶν. Λίγα βιβλία διαβάστηκαν περισσότερο ἀπὸ αὐτό. Πλῆθος εἶναι τὰ χειρόγραφα ποὺ μᾶς σώζονται. Οἱ πολλὲς ἔπειτα μεταφράσεις του στὴ Συριακή, τὴ Λατινική, τὴν Ἱσπανική, τὴ Γαλλικὴ καὶ τὶς Σλαβικὲς γλῶσσες μαρτυροῦν τὴν ἐξάπλωση καὶ τὴν ἀκτινοβολία του στὸ ἐξωτερικό”.[3] Ἂν καὶ ὑπῆρξαν αὐτοκράτορες ποὺ ὑποπτεύονταν τὸν μοναχισμό, ὅμως δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι “τὸ κράτος ἐθεώρησε πάντα αὐτὴ τὴν ‘Ἔξοδο’, ‘τὸ πέταγμα στὴν ἔρημο’, σὰν ἀπειλὴ γιὰ τὶς ἀπαιτήσεις του καὶ στὴν ἴδια τὴν ὑπόστασή του”.[4] Ὄχι ἕνας ‘ἀπόκοσμος’ ἀλλὰ ὁ Ἰουστινιανός, τοῦ ὁποίου ὅραμα καὶ κατόρθωμα ὑπῆρξε “ἡ ἀντιμετώπιση τῶν βαρβάρων (Γότθων, Βανδάλων, Περσῶν) καὶ ἡ συνένωση ὅλου τοῦ πολιτισμένου κόσμου —τῆς οἰκουμένης— ἀδιατάρακτης ἀπὸ θρησκευτικὲς ἔριδες”,[5] αὐτός ἀνακήρυξε τὸν μοναχισμὸ πρᾶγμα ἱερὸν καὶ μυστήριον.[6]
[3] Β. Τατάκης, “Ὁ βυζαντινὸς μυστικισμός”, ΙΝΕ, τ. Β’, σ. 255.
[4] Φλορόφσκυ, Χριστιανισμὸς καὶ πολιτισμός, ὅ.π., σ. 107.
[5] Τωμαδάκης, “Οἱ βυζαντινοὶ ἱστορικοί”, ὅ.π., σ. 92.
[6] Βλ. τὸν Εὐδοκίμωφ, Ἡ πάλη μὲ τὸν Θεόν, ὅ.π., σ. 214.
