Ἀποσπάσματα
Σελ 4
Τί ἐγκαθίσταται στὰ ἅγια τῶν ἁγίων πρωταρχικὰ τὸ ἀποφασίζει καθένας προσωπικὰ μὲ ὑπαρξιακὲς ἐπιλογὲς ποὺ εἰκονίζονται στὸν βίο του καὶ στὸν βίο τῶν πνευματικὰ συγγενῶν του: “ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας”.[214] Τὸ αἴτημα ποὺ διαμένει συνεχῶς ἐπίκαιρο καὶ ἐπιτακτικό, ἀκόμη κι ἂν ὅλα τὰ προβλήματα εἶχαν ἐπιλυθεῖ, εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν ζωντανὴ ἐμπειρία ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἁγίους. Αὐτὸ στὶς σημερινὲς συνθῆκες ὑποδεικνύει κατ’ ἀρχὴν μιὰ ἐλπίδα ποὺ δὲν πτοεῖται ἀπὸ τὴν ὅση ἔκταση τῆς διαφθορᾶς καὶ βρίσκεται πέρα ἀπὸ κάθε μαζικὴ συσπείρωση τὴν ὁποία ἐκ τῆς φύσεώς της ἐπιζητεῖ ἡ ἴδια ἡ βιο‑μηχανία. Ἡ μᾶζα ὡς τέτοια ἐξ ὁρισμοῦ δὲν μεταστρέφεται, ὥστε σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ἡ συμπαράσταση σὲ ὅσους τὴν χρειάζονται. Κάθε ἄνθρωπος “εἶναι ἀξία ποὺ δὲν παρέρχεται, πολυτιμότερη ἀπὸ ὅλο τὸν ὑπόλοιπο κόσμο”,[215] καὶ πράγματι “ἂν ὁ κόσμος ἀγαποῦσε τὸν Χριστὸ καὶ τὶς ἐντολές Του, τότε τὸ πᾶν θὰ μεταμορφωνόταν ριζικὰ καὶ ἡ γῆ θὰ μεταβαλλόταν σὲ θαυμαστὸ παράδεισο”,[216] ὅμως εἶναι ἀξιόπιστος ἐκεῖνος ποὺ εἰδοποιεῖ ὅτι “πολλοὶ καλοῦνται, λίγοι ἐκλέγονται”.[217] Ἔτσι τὸ Βυζάντιο θυμόταν συνεχῶς ὅτι ὁ παράδεισος δὲν κατασκευάζεται καὶ δὲν πρόκειται νὰ συμπεριλάβει τοὺς πάντες. Συμβαίνει στὴν πρωτεύουσα καὶ προσωπικὴ διάσταση ὅ,τι εἰκονίζεται στὴ δευτερεύουσα τῆς ἱστορίας τῶν πολιτισμῶν καὶ τῶν παραδόσεων, ὅπου ὑπάρχουν πολλὰ ὀνόματα μεγαλύτερης σημασίας ἢ μικρότερης, καὶ πέρα ἀπὸ ὅλα μόνο ἕνα “ποὺ ἔχει δοθεῖ στοὺς ἀνθρώπους καὶ μέσα Του χρειάζεται νὰ σωθοῦμε”.[218]
“Δὲν εἶναι τὸ πλῆθος ποὺ σώζεται, ἀλλὰ οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως, ποτὲ μὴ σᾶς πτοεῖ ἡ πολυοχλία λαοῦ, αὐτοὶ ποὺ μεταφέρονται ἀπὸ τοὺς ἀνέμους ὅπως τὸ νερὸ τῆς θάλασσας”.[219]
[214] Λουκ. 12.34.
[215] Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, ὅ.π., σ. 304.
[216] Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, ὅ.π., σ. 283.
[217] Ματθ. 22.14.
[218] Πράξ. 4.12.
[219] Μ. Βασιλείου, Ἐπιστολὴ 257, ἑν. 2· πρβλ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, ὅ.π., σ. 106.
