Κίρκεγκωρ,
Η Αγωνία που
λυτρώνει [42 σελ.]
Σελ 12
Χρειάζεται πολύ θάρρος για ν' αντιληφθείς πως μια τέτοια μεγαλοφυής
ύπαρξη, παρά τη λάμψη της, τη μεγαλοπρέπειά της, τη σημαντικότητά της,
είναι αμαρτία. Και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται πριν μάθη να χορταίνει
την πείνα της άπληστης ψυχής του. Κι όμως έτσι είναι. Πως μολαταύτα μια
τέτοια ύπαρξη μπορεί νάναι ως ένα βαθμό ευτυχισμένη, δεν αποδείχνει
τίποτα. Μπορείς κάλλιστα να θεωρήσεις την εξαιρετικότητά της σα μέσο
καταστροφής, και καθώς την αναλύεις να μην υψωθείς ούτε για μια στιγμή
πάνω απ' τις κατηγορίες όπου βρίσκεται η προσκαιρότητα. Μόνο με μια
θρησκευτική επιστροφή στον εαυτό του ο μεγαλοφυής και το ταλέντο
δικαιώνονται αληθινά. Αν θελήσεις να πάρεις για παράδειγμα τον
Ταλλεϋράνδο, θα μπορέσεις να παρατηρήσεις σ' αυτόν τη δυνατότητα μιας
πολύ βαθύτερης εσωτερικοποίησης της ζωής. Αλλ' αυτός την απέφυγε.
Ακολούθησε τον ατομικό του προσανατολισμό, που τον έστρεφε προς τα έξω.
Η αξιοθαύμαστη, ραδιούργα μεγαλοφυΐα του αναπτύχθηκε εξαίσια, μπορείς να
θαμπωθείς απ' την ελαστικότητά του, τη μεγαλοφυή ικανότητά του για κράση
(για να χρησιμοποιήσουμε ένα όρο που μεταχειρίζονται οι χημικοί για τα
καυστικά οξέα), αλλά τίποτα σ' αυτόν δεν υπερβαίνει την προσκαιρότητα.
Πρβλ.:
Γιάσπερς, Ένα
μάθημα για τον θάνατο *
Τὸ βιο-μηχανικὸ πρόταγμα
*
Χάιντεγγερ, Νοεῖν καὶ Εἶναι (Ἀναφορὰ στὸν Παρμενίδη καὶ τὸν Σοφοκλῆ) *
Προϋποθέσεις
της πνευματικής ζωής *
Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις
καὶ Ἀπαντήσεις
