Κίρκεγκωρ,
Η Αγωνία που
λυτρώνει [42 σελ.]
Σελ 32
Αλλά για να δεχτής έτσι απόλυτα και απέραντα τη διαμόρφωση μέσω της
δυνατότητας, θα χρειαστεί να είσαι τίμιος προς αυτήν και νάχεις πίστη.
Τι εννοώ εδώ «πίστη»; Αυτό που κάπου με τον τρόπο του ο Έγελος πολύ
σωστά διατυπώνει: εσωτερική βεβαιότητα που προηγείται του απείρου. Όταν
χειρίζεσαι τίμια τις αποκαλύψεις της, η δυνατότητα θα σου αποκαλύψει
όλες τις περατότητες, αλλά θα τις εξιδανικεύσει με μορφές του απείρου,
και θα σε κατασυνθλίψει μέσα στην αγωνία, ώσπου με τη σειρά σου να την
κατανικήσεις, αφού η πίστη θα έχει προηγηθεί.
Αυτό που λέω εδώ, θα φανεί ίσως σε πολλούς λόγος σκοτεινός και σκάρτος,
μια και πολλοί καυχώνται πως ποτέ δεν ένιωσαν αγωνία. Σε τούτο θ'
απαντήσω πως δε χρειάζεται να νιώσεις αγωνία γι' ανθρώπους, για
περατότητες, αλλά μόνο αφού περάσεις απ' την αγωνία για τη δυνατότητα,
μόνο τότε διαμορφώνεσαι έτσι ώστε να μην είσαι πια θήραμα της αγωνίας·
όχι γιατί θ' αποφυγής τις τρομάρες της ζωής, μα γιατί αυτές θα είναι
πάντα αδύναμες σε σύγκριση με τους τρόμους της δυνατότητας. Αν αντίθετα
ο συνομιλητής μου θεωρούσε μεγαλοσύνη του ότι δεν έχει νιώσει ποτέ
αγωνία, μ' ευχαρίστηση θα μπορούσα να του εξηγήσω πως αυτό δεν οφείλεται
διόλου σε μεγαλοσύνη, παρά στο ότι ειν' εντελώς απνευμάτιστος.
Πρβλ.:
Γιάσπερς, Ένα
μάθημα για τον θάνατο *
Τὸ βιο-μηχανικὸ πρόταγμα
*
Χάιντεγγερ, Νοεῖν καὶ Εἶναι (Ἀναφορὰ στὸν Παρμενίδη καὶ τὸν Σοφοκλῆ) *
Προϋποθέσεις
της πνευματικής ζωής *
Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις
καὶ Ἀπαντήσεις
