Σελ 10
"Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος".
Η ζωή που ο άνθρωπος διάλεξε ήτανε μόνο μια φαινομενική ζωή. Ο Θεός του έδειξε
πως μοναχός του αποφάσισε ο άνθρωπος να φάει το ψωμί του με τρόπο που θα τον
έκανε απλά και μόνο να διαβεί πίσω στη γη όθε και αυτός ο ίδιος και το ψωμί
παρθήκανε: "ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύση". Ο άνθρωπος έχασε την ευχαριστιακή
ζωή, έχασε τη ζωή της ζωής, έχασε τη δύναμη να μετασχηματίζει τη ζωή σε Ζωή.
Έπαψε να είναι ο ιερέας του κόσμου και έγινε ο σκλάβος του κόσμου.
Στην αφήγηση του Παραδείσου αυτό
γίνηκε το δειλινό: δηλαδή τη νύχτα. Και ο Αδάμ, όταν άφησε τον Παράδεισο, όπου η
ζωή έμελλε να είναι ευχαριστία – μια ευχαριστιακή προσφορά του κόσμου στο Θεό –
οδήγησε τον κόσμο ολόκληρο, σα να λέγαμε, στη σκοτεινιά. Σε ένα από τα ωραία
κομμάτια της βυζαντινής Υμνολογίας ο Αδάμ παρασταίνεται καθισμένος έξω,
αντικρίζοντας τον Παράδεισο, κλαίγοντας. "Ἐκάθισεν Ἀδὰμ ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου
καὶ τὴν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο ...". Είναι η εικόνα του ανθρώπου.
Πρβλ.:
Σμέμαν, Χρειάζεται υπακοή στην Αλήθεια * Schmemann, A History of the Orthodox Church
* Μυστικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας * Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Το Άκτιστο Φως * Ορθοδοξία, Καθολικισμός,
Ευρώπη - Ερωτήσεις και Απαντήσεις
*
Το βιο-μηχανικό πρόταγμα *
Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Ύμνοι Θείων Ερώτων
* Ὁ
Νέος Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Δύση * Κόντογλου, Κατὰ Ἑνωτικῶν *
Βυζάντιο - Η
αγιασμένη πολιτεία * Ντυμόν, Προτεσταντισμός
και ατομικισμός * Συκουτρής, Οι πνευματικές
κατευθύνσεις των νέων: προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής *
Γιέβτιτς, Ἡ γνώση σημαίνει οἰκειότητα
