Σελ 11
4
Εδώ μπορούμε για λίγο να διακόψουμε
το θέμα αυτό της τροφής. Αρχίσαμε με αυτό για να απαλλάξουμε τους όρους
"μυστηριακός" και "ευχαριστιακός" από τους συνειρμούς που αποχτήσανε μέσα στη
μακρόχρονη ιστορία της τεχνικής θεολογίας, όπου τους χρησιμοποιούνε σχεδόν
αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια του "φυσικού" σε αντίθεση με το "υπερφυσικό" και
του "ιερού" σε αντίθεση με το "βέβηλο", μέσα στην ίδια παναπεί αντίθεση ανάμεσα
στη θρησκεία και στη ζωή, που αφήνει τη ζωή τελικά δίχως λύτρωση και θρησκευτικά
δίχως νόημα. Σύμφωνα με την άποψή μας όμως το "προπατορικό" αμάρτημα δεν είναι
πρωταρχικά πως ο άνθρωπος "παράκουσε" το Θεό. Το αμάρτημα είναι πως έπαψε να
πεινάει για Εκείνον και μόνο για Εκείνον, έπαψε να βλέπει τη ζωή του ολάκερη
εξαρτημένη από ένα κόσμο που ήτανε ολάκερος ένα μυστήριο (sacrament)
της κοινωνίας με το Θεό. Το αμάρτημα δεν στάθηκε πως ο άνθρωπος παραμέλησε τα
θρησκευτικά καθήκοντά του. Το αμάρτημα στάθηκε πως ο άνθρωπος στοχάστηκε το Θεό
σύμφωνα με την άποψη της θρησκείας, δηλαδή το Θεό σε αντίθεση με τη ζωή. Η μόνη
πραγματική πτώση του ανθρώπου είναι η μη ευχαριστιακή ζωή του μέσα σε ένα μη
ευχαριστιακό κόσμο. Η πτώση δεν είναι πως προτίμησε τον κόσμο από το Θεό, πως
διατάραξε την ισορροπία ανάμεσα στα πραγματικά και στα υλικά πράγματα, αλλά πως
έκανε τον κόσμο υλικόν ενώ έπρεπε να τον μετασχηματίσει σε "ζωή εν Θεώ", να τον
γεμίσει νόημα και πνεύμα.
Πρβλ.:
Σμέμαν, Χρειάζεται υπακοή στην Αλήθεια * Schmemann, A History of the Orthodox Church
* Μυστικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας * Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Το Άκτιστο Φως * Ορθοδοξία, Καθολικισμός,
Ευρώπη - Ερωτήσεις και Απαντήσεις
*
Το βιο-μηχανικό πρόταγμα *
Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Ύμνοι Θείων Ερώτων
* Ὁ
Νέος Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Δύση * Κόντογλου, Κατὰ Ἑνωτικῶν *
Βυζάντιο - Η
αγιασμένη πολιτεία * Ντυμόν, Προτεσταντισμός
και ατομικισμός * Συκουτρής, Οι πνευματικές
κατευθύνσεις των νέων: προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής *
Γιέβτιτς, Ἡ γνώση σημαίνει οἰκειότητα
