Ἀποσπάσματα
Σελ 12
Καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν τουρκοκρατία καὶ ἐκτός της καὶ ἀκόμη μετὰ τὸ τέλος της.
“Μιὰ ἀκόμη ἀνεκτίμητη προσφορὰ τοῦ Φιλοκαλικοῦ κινήματος στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὅτι ἀνανέωσε καὶ κυριολεκτικὰ διέσωσε τὸν μοναχισμὸ σὲ ὅλες τὶς ὀρθόδοξες χῶρες αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ διαφωτισμὸς τὸν πολεμᾶ μισαλλόδοξα καὶ τὸν ἀρνεῖται. Σ’ αὐτὴ τὴ δαιμονικὴ προσπάθεια ἡ φιλοκαλικὴ ἀναγέννηση τοῦ μοναχισμοῦ ἦταν ἕνα σπουδαῖο ἀντίβαρο ... Χάρι στὴν ἀνανέωσή του ὁ μοναχισμὸς ἀναζωπύρωσε ὄχι μόνο τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ μὲ τὴ ζωντανὴ παρουσία του ἐπέδρασε στὴν ὀρθόδοξη λογοτεχνία τῶν νεωτέρων χρόνων καὶ γενικὰ στὸν ὀρθόδοξο πολιτισμό. Ἀρκεῖ νὰ ἀναφέρομε ἐδῶ τὰ ὀνόματα δύο Ἀλεξάνδρων, τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Μωραϊτίδη, ποὺ ἦταν πνευματικὰ τέκνα τῶν Φιλοκαλικῶν πατέρων, ὅπως καὶ τὸ ὄνομα τοῦ μεγάλου Ντοστογιέφσκυ καὶ ἄλλων μεγάλων Ρώσων συγγραφέων καὶ διανοουμένων τοῦ περασμένου αἰῶνα, οἱ ὁποῖοι μὲ τὰ ἔργα τους ἔκαναν γνωστὸ τὸ πνεῦμα τῆς Φιλοκαλικῆς ἀναγεννήσεως σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀκόμη πρέπει νὰ μνημονεύσουμε τὸν Παπουλᾶκο καὶ τὸν Μακρυγιάννη, ἐνῶ παραλείπουμε πολλοὺς ἄλλους οἱ ὁποῖοι γεύθηκαν καὶ μέχρι σήμερα γεύονται τοὺς καρποὺς αὐτοῦ τοῦ ἔνθεου καὶ χριστοφόρου κινήματος”.[106]
[106] Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς, Ἡ Φιλοκαλικὴ Ἀναγέννηση…, ὅ.π., σελ. 32-33.
Προηγούμενη Ἑνότητα - Ἑπόμενη Ἑνότητα
