Ἀποσπάσματα
Σελ 14
Ἡ ἑνότητα τοῦ Ὀρθόδοξου Κόσμου δὲν στηρίζεται σὲ νομικὴ πειθαρχία καὶ συλλογικὴ αὐτονομία, οὔτε στὴν ὑποταγὴ σὲ ἀπολυταρχικὸ κέντρο. Γι’ αὐτὸ ἔχει δύναμη νὰ ὑπερβαίνει ἀκόμη καὶ τὸν ἐθνοφυλετισμό. Ὅταν γράφει ὅπως γράφει ὁ Πατριάρχης τῆς Σερβίας, καταλαβαίνει κανεὶς ἀγάπη, ἡ ὁποία δὲν νικάει τὰ ἐθνικιστικὰ ἐνδιαφέροντα, γιατὶ οὔτε κἂν ἔχει ἀσχοληθεῖ μὲ τέτοια, γιατὶ ἔχει ἱστορία τῆς πίστης καὶ ὄχι πίστη σὲ ἐκείνη ἢ τὴν ἄλλη ἱστορία.
“Ἡ Κωνσταντινούπολη εἶναι ἴσως ἡ μόνη πόλη στὸν κόσμο γιὰ τὴν ὁποία ἀρκεῖ νὰ πεῖ κανείς – στὴν πόλη, καὶ γίνεται ἀντιληπτὸ γιὰ ποιὰ πόλη μιλάει ... Εἶναι ἡ πόλη τοῦ θαυμαστοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Σύμφωνα μὲ τὸν Νικόλαο Ὀχρίδος καὶ Ζίχνης, τὸν ὁποῖο προσφάτως ἀναγνωρίσαμε Ἅγιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ ναὸς τῆς ἁγίας Σοφίας ἀποτελεῖ ‘τὴν πιὸ πιστὴ καὶ τὴν πιὸ ἔνδοξη ἔκθεση τοῦ χριστιανικοῦ δόγματος, τῆς χριστιανικῆς λατρείας’. ‘Ὁ ναὸς αὐτός’, σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο θεόπνευστο ἅγιο, ‘φανερώνει τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τοῦ κόσμου’. ‘Εἶναι’, συνεχίζει, ‘ἡ καρδιὰ τῶν Ὀρθόδοξων λαῶν καὶ ἡ ψυχή τους· ἡ αἰώνια ἐλπίδα καὶ ἔμπνευσή τους’. Τὸ ἴδιο τὸ ὄνομα, Ἁγία Σοφία, σημαίνει τὸν Θεὸ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, τὴν αἰώνια Σοφία τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ φυσικὴ κατασκευὴ τοῦ ναοῦ παρέχει μαρτυρία γιὰ τὴ φανέρωση τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως ... Ἑπομένως, σκεπτόμενοι τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης τιμοῦμε τὰ τραύματα τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου, καὶ στερεώνουμε τὸν ἑαυτό μας στὴ δύναμη τῆς Ἀνάστασής Του, μαρτυρῶντας ἐνώπιον ὅλων τῶν λαῶν, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Λίθος, τὸν ὁποῖο οἱ οἰκοδομοῦντες ἀποδοκίμασαν καὶ ἀποδοκιμάζουν, καὶ αὐτὸς ‘ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν’.”[112]
[112] Ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχου Σερβίας Παύλου, πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χριστόδουλο, 29 Μαΐου 2003.
Προηγούμενη Ἑνότητα - Ἑπόμενη Ἑνότητα
