Ἀποσπάσματα
Σελ 8
Κι ὅταν τὸν 20ὸ αἰῶνα ἡ Ἰταλία ἀπέκτησε τάση γιὰ κάτι πιὸ ‘καθολικό’, γέννησε τυραννίσκο, ὅπως ἡ Γερμανία, κηρύσσοντας τὸν πόλεμο στὴν Ἑλλάδα — γιὰ ποιό λόγο, ἂν ὄχι ἐπειδὴ εἶχε τὸ γένος της στὸν ἑαυτό της, ἀναίσθητη γιὰ τὴν πνευματικὴ ὀμορφιὰ τῆς Πόλης; Ὅλα τὰ δυτικὰ ἔθνη-κράτη ἔχουν τὴν ἴδια μικρότητα σὲ διάφορους βαθμούς — ἡ Ἑλλάδα ἐπίσης, θρηνῶντας γιὰ τὸ 1922 ἐνῶ δὲν ἔχει πῶς νὰ ἀξιοποιήσει οὔτε κἂν τὰ ἤδη ὑπάρχοντά της: “τὸ οἰκουμενικὸ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸ ἐθνικό, ὁ χριστιανικὸς ἑλληνισμὸς ἀπὸ τὸν ἑλληνισμό, τὸ Βυζάντιο ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα...
“Στὴν πραγματικότητα αὐτὸς ὁ ‘ἑλληνισμὸς’ εἶναι ἡ Ἑλληνικὴ ἔκφραση ἑνὸς ἐκκοσμικευμένου ἐθνικισμοῦ κοινοῦ σ’ ὅλα τὰ σύγχρονα ἔθνη ποὺ οἱ ρίζες του εἶναι στὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789 καὶ στὸν Εὐρωπαϊκὸ Ρομαντισμό. Ὅπως κάθε ἐθνικισμὸς αὐτοῦ τοῦ τύπου εἶναι καὶ αὐτὸς κτισμένος πάνω σὲ μιὰ μυθολογία ἐν μέρει ‘κοσμικὴ’ καὶ ἐν μέρει ‘θρησκευτική’.”[142]
Τὸ Ἰσραὴλ θέλησε τὸν Γολγοθᾶ, ἀλλὰ ἡ Ρώμη ἔστησε Σταυρό — χωρὶς νὰ γνωρίζει τί κάνει, ὅμως ὄχι τυχαῖα οὔτε τόσο ‘ἐξωτερικά’: στὴν συνέχεια ἀποδείχτηκε ὅτι Ρώμη καὶ Ἰσραὴλ στὴν οὐσία ἦταν ἕνα. Ἡ Ρώμη ἀποκτοῦσε ἐπίγνωση τῆς ἑνότητας αὐτῆς ἐπὶ τρεῖς αἰῶνες σταυρώνοντας τοὺς χριστιανούς. Μὲ τὴν κατάλυση τοῦ δυτικοῦ τμήματος τῆς αὐτοκρατορίας, τὸ λατινικὸ πνεῦμα ἄρχισε νὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἀρχὴ καὶ πηγὴ τῆς χριστιανοσύνης του. Ὁ πάπας παρέβλεπε εἰρωνικὰ πὼς ἡ Ρώμη ἀπὸ μόνη της εἶναι κυρίως καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο σταυρωτές, καὶ ἄρχισε νὰ ἐπαναλαμβάνει τὸ νομικιστικὸ παρελθόν της ματαιώνοντας τὸ χριστιανικό της μέλλον.
[142] Σμέμαν, Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας..., ὅ.π., σ. 134.
Προηγούμενη Ἑνότητα - Ἑπόμενη Ἑνότητα
