Ἀποσπάσματα
Σελ 11
Τὸ λυκαυγὲς αὐτό, στὸ ὁποῖο συμμετεῖχε καὶ ὁ κλῆρος, εἶναι ὑπεύθυνο ποὺ φθάνοντας στὴν ἀπελευθέρωση οἱ Ἕλληνες λησμονοῦσαν ποιοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἐλευθερώνονται, ἀπὸ ποῦ ἔρχονται καὶ τί τοὺς ἔσωζε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, ὥστε τὸ κρατίδιο ἱδρύθηκε ἐνῶ “λίγοι ἦσαν οἱ Ἱεράρχες ἐκεῖνοι, ποὺ εἶχαν τὶς ἱκανότητες, ἀλλὰ καὶ τὴ διάθεση, νὰ ἀγωνισθοῦν γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς Ἐκκλησίας, κατ’ οὐσίαν δηλαδὴ γιὰ τὴ διάσωση τῆς παραδόσεως τοῦ Γένους μας”.[190] Ὅπως σημειώνει ὁ Μεταλληνός, “ἡ εἰσαγόμενη στὴν ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ ‘Εὐρώπη’ οὔτε ‘κλασικὴ’ Ἑλλάδα ἦταν, οὔτε ‘ρωμαίικη’, ἀφοῦ ἡ μὲν ἑλληνικότητά της εἶχε περάσει μέσα ἀπὸ τοὺς ἀλλοτριωτικοὺς μηχανισμοὺς τοῦ φράγκικου σχολαστικισμοῦ, ἡ δὲ Ὀρθοδοξία μέσα στὸν παπικὸ συγκεντρωτισμὸ καὶ τὴν προτεσταντικὴ πολυδιάσπαση εἶχε χαθεῖ γι’ αὐτὴν ἀμετάκλητα...
“Καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ καὶ οἱ (ἀληθινοὶ ἢ ὑποθετικοί) ἀντιεκκλησιαστικοὶ συναντώμαστε συνήθως σὲ μιὰ εὐρωπαΐζουσα καρικατούρα μας, ποὺ τὴ θεωροῦμε ὡς (παραδοσιακὴ) Ὀρθοδοξία καὶ τὴν προβάλλουμε ὡς σωτηρία, ἢ τὴν ἀπορρίπτουμε ὡς καταστροφή. Στὸ σημεῖο αὐτὸ λ.χ. μπορεῖ νὰ ἀναφέρει κανεὶς τὸν θεσμὸ τῆς κληρονομικῆς βασιλείας, ποὺ μᾶς ἐπέβαλε πάλι ἡ Εὐρώπη, γιατὶ ἡ ρωμαίικη (ὀρθόδοξη) βασιλεία δὲν ἦταν κληρονομική, δηλαδὴ ρατσιστική. Καὶ ἐνῶ ἡ ‘πρόοδος’ φρίττει καὶ στὸ ἁπλὸ ἄκουσμα τοῦ ὅρου ‘βασιλεία’, ἔστω καὶ ἂν ἡ ἑλληνικὴ παράδοση γνωρίζει ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα βασιλέα, ἀλλὰ αἱρετό, ὁρισμένοι ‘ἐκκλησιαστικοὶ’ πιστεύουν, ὅτι ἡ ἔκπτωση τῆς φράγκικου τύπου βασιλείας στὴ χώρα μας, σημαίνει καὶ ἀπεμπόληση τῆς παραδόσεώς μας!”[191]
[190] Μεταλληνός, Ἐκκλησία καὶ πολιτεία στὴν ὀρθόδοξη παράδοση, ὅ.π., σ. 69.
[191] Μεταλληνός, Σύγχυση – πρόκληση - ἀφύπνιση, ὅ.π., σελ. 82, 89-90.
Προηγούμενη Ἑνότητα - Ἑπόμενη Ἑνότητα
