Κίρκεγκωρ, Η Αγωνία που λυτρώνει [42 σελ.]

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟ

Διογένης (αναγνώστης TLG)
Διαχείριση γραμματοσειρών
Η Εικόνα του Χριστού
Εικονική Γη / Παγκόσμιος Άτλας
Ορθόδοξες Γιορτές (Ημερολόγιο)
Socializer! για να μοιράζεσαι το διαδίκτυο
Πολυτονικός συλλαβισμός στο Word
Εκμάθηση γρήγορης πληκτρολόγησης
Power Copy

        » Περισσότερα

Σελ 20

Εδώ ξαναεμφανίζεται το πρόβλημα της επανάληψης· μπορεί να κατορθώνει το άτομο, ενώ έχει κιόλα αρχίσει τη θρησκευτική στροφή στον εαυτό του, να επιστρέφει πάλι και πάλι στην εξωτερικότητα ολόψυχα; Στο Μεσαίωνα αποκοβόντουσαν. Όταν ένα άτομο που ετοιμαζόταν να στραφεί στον εαυτό του, προσέκρουε π.χ. στα ταλέντα του πνεύματός του, στην αίσθησή του για το Κωμικό κλπ., απέκλειε όλ' αυτά τα πράγματα σαν ατέλειες. Στις μέρες μας πολύ εύκολα φτάνει κάνεις στο συμπέρασμα πως αυτός ο ακρωτηριασμός είναι ανοησία· γιατί αν είναι κάποιος διασκεδαστικός κι έχει ταλέντο κωμικού, δε γίνεται αμέσως το χαϊδεμένο παιδί της τύχης; Τι περισσότερο ποθεί κανένας; Κάτι τέτοιες ζωές δεν υποπτεύονται ούτε καν την ύπαρξη αυτού του προβλήματος, γιατί όπως οι άνθρωποι του καιρού μας γεννιούνται πιο έμπειροι από άλλοτε στα εγκόσμια πράγματα, έτσι και το μεγαλύτερο μέρος απ' αυτούς γεννιέται τυφλό όσον άφορα τα θρησκευτικά. Όμως ο Μεσαίωνας προσφέρει επίσης παραδείγματα θρησκευτικού στοχασμού που προχώρησε πολύ περισσότερο.

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα

 Πρβλ.: Γιάσπερς, Ένα μάθημα για τον θάνατο * Τὸ βιο-μηχανικὸ πρόταγμα  *  Χάιντεγγερ, Νοεῖν καὶ Εἶναι (Ἀναφορὰ στὸν Παρμενίδη καὶ τὸν Σοφοκλῆ) *  Προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής  *  Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις καὶ Ἀπαντήσεις