Κίρκεγκωρ,
Η Αγωνία που
λυτρώνει [42 σελ.]
Σελ 21
Έτσι, όταν ένας ζωγράφος αντιλαμβανόταν το
ταλέντο του θρησκευτικά, χωρίς αυτό το ταλέντο να μπορεί ν' αποδώσει
έργα με θρησκευτικό περιεχόμενο, τότε συναντήθηκε το φαινόμενο να
συγκεντρώνει ο καλλιτέχνης αυτός όλη του την ψυχή στο να ζωγραφίσει μ'
ευλάβεια μια Αφροδίτη, και ν' αντιλαμβάνεται την τέχνη του με όχι
λιγότερη ευλάβεια απ' αυτόν που εργαζόταν για την Εκκλησία, θέλγοντας τα
βλέμματα των πιστών με τη θέα της ουράνιας ομορφιάς. Όμως, όσον αφορά
τούτα, θα πρέπει να περιμένεις να εμφανιστούν τα άτομα που πάρα τα
εξωτερικά τους χαρίσματα δε διάλεξαν τον εύκολο δρόμο, παρά τον πόνο,
την ανάγκη και την αγωνία, για να κάνουν μ' αυτά τη θρησκευτική στροφή
στον εαυτό τους, χάνοντας στο μεταξύ κάτι που είναι πάρα πολύ γοητευτικό
να το κατέχεις. Ένας τέτοιος αγώνας είναι αναμφίβολα βαρύς μόχθος, γιατί
φτάνουν πάντοτε ώρες όπου αρχίζει κανένας σχεδόν να μεταμελείται που τον
ανέλαβε, και μελαγχολικός, κι ίσως κάποτε - κάποτε σχεδόν απελπισμένος,
αναλογίζεται τη γελαστή ζωή που θα μπορούσε νάναι δική του, αν είχε
ακολουθήσει την άμεση κλήση του ταλέντου. Αλλ' ο Προσεκτικός στον έσχατο
τρόμο του κινδύνου, όταν όλα μοιάζουν χαμένα, γιατί ο δρομάκος απ' όπου
θέλει να περάσει παραμένει αδιέξοδος, και τον άλλο, τον ελκυστικό δρόμο
του ταλέντου τον απόκοψε ο ίδιος, θ' ακούσει τότε μια φωνή να του λέει:
θάρρος, γιε μου! Προχώρα μόνο μπροστά· γιατί αυτός που χάνει το κάθε τι,
το κάθε τι κερδίζει.
Πρβλ.:
Γιάσπερς, Ένα
μάθημα για τον θάνατο *
Τὸ βιο-μηχανικὸ πρόταγμα
*
Χάιντεγγερ, Νοεῖν καὶ Εἶναι (Ἀναφορὰ στὸν Παρμενίδη καὶ τὸν Σοφοκλῆ) *
Προϋποθέσεις
της πνευματικής ζωής *
Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις
καὶ Ἀπαντήσεις
