Κίρκεγκωρ, Η Αγωνία που λυτρώνει [42 σελ.]

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟ

Διογένης (αναγνώστης TLG)
Διαχείριση γραμματοσειρών
Η Εικόνα του Χριστού
Εικονική Γη / Παγκόσμιος Άτλας
Ορθόδοξες Γιορτές (Ημερολόγιο)
Socializer! για να μοιράζεσαι το διαδίκτυο
Πολυτονικός συλλαβισμός στο Word
Εκμάθηση γρήγορης πληκτρολόγησης
Power Copy

        » Περισσότερα

Σελ 3

Μέσα στο πεπρωμένο λοιπόν η αγωνία του ειδωλολάτρη έχει το αντικείμενό της, το μηδέν της. Ο ειδωλολάτρης δε μπορεί να έρθει σε σχέση με το πεπρωμένο, γιατί αν για μια στιγμή το πεπρωμένο είναι ανάγκη, την επομένη στιγμή γίνεται τύχη. Κι όμως ο ειδωλολάτρης σχετίζεται με το πεπρωμένο: η σχέση του είναι αγωνία. Περισσότερο δεν μπορεί να πλησιάσει το πεπρωμένο. Η προσπάθεια που έκανε προς αυτή την κατεύθυνση ο Παγανισμός ήταν αρκετά βαθυστόχαστη, ώστε να ρίξει στο πεπρωμένο ένα καινούριο φως. Αυτός που μέλλει να εξηγήσει το πεπρωμένο, πρέπει να 'ναι εξίσου διφορούμενος με το πεπρωμένο. Έτσι ήταν το μαντείο. Αλλά με τη σειρά του το μαντείο μπορούσε να σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Γι' αυτό η σχέση του ειδωλολάτρη με το μαντείο ήταν και πάλι αγωνία. Εδώ βρίσκεται η βαθιά, ανεξήγητη τραγικότητα του Παγανισμού. Αλλά η τραγικότητα δεν βρίσκεται στο ότι οι χρησμοί του μαντείου είναι διφορούμενοι, παρά στο ότι ο ειδωλολάτρης δεν τολμάει να μην πάρει τη συμβουλή του. Σχετίζεται μ' αυτό, δεν τολμάει να μην το συμβουλευθεί, και τη στιγμή ακόμα της χρησμοδότησης βρίσκεται σε διφορούμενη σχέση μαζί του (συμπάθειας και αντιπάθειας). Άντε να σκεφτεί κανείς ύστερα τις εξηγήσεις του μαντείου!

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα

 Πρβλ.: Γιάσπερς, Ένα μάθημα για τον θάνατο * Τὸ βιο-μηχανικὸ πρόταγμα  *  Χάιντεγγερ, Νοεῖν καὶ Εἶναι (Ἀναφορὰ στὸν Παρμενίδη καὶ τὸν Σοφοκλῆ) *  Προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής  *  Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις καὶ Ἀπαντήσεις