Σελ 10
Χρονικότητα, αχρονία, αιωνιότητα
Διακρίνομε τη χρονικότητα, την αχρονία και την αιωνιότητα.
Χρονικότητα είναι το πραγματικό γίγνεσθαι. Είναι χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς
πηγή προελεύσεως και χωρίς σκοπό, είναι αθεμελίωτη. Η εμπειρία της χρονικότητας
πραγματοποιείται στο αισθητό παρόν μέσα στο οποίο κινούμαστε ως εμπειρικές
υπάρξεις. Αντίθετα, αχρονία είναι το ον το ελεύθερο από κάθε χρόνο με τη σημασία που
νοείται λ.χ. στη λογική και μαθηματική γνώση. Το θεώρημα του Πυθαγόρα ίσχυε και
προτού τούτος το ανακαλύψει και θα ισχύει και όταν κανένας δεν θα το σκέφτεται
πλέον. Δεν είναι έγχρονο το νόημα του θεωρήματος, παρά η ανακάλυψή του και η
σκέψη επάνω στο νόημά του. Η εμπειρία της αχρονίας πραγματοποιείται με τη σκέψη
άγχρονων νοημάτων.
Τέλος, η αιωνιότητα είναι η ενότητα του έγχρονου παρόντος με το άχρονο Ον,
αυτού που είναι μέσα στον χρόνο, διαμέσου του χρόνου, έγχρονο και άχρονο
ταυτοχρόνως. Είναι αιώνια πραγματικότητα, σε αντίθεση τόσο με την άχρονη μη
πραγματικότητα όσο και με την έγχρονη πραγματικότητα. Η εμπειρία αυτής της
αιωνιότητας προκύπτει μόνον από την ύπαρξη. Από άποψη εμπειρική και
λογική είναι ένας παραλογισμός. Για να καταστήσω κατανοητό τούτο τον παραλογισμό - την εμπειρία της
αιωνιότητας μέσα στον χρόνο - φέρνω στη μνήμη μου τη φιλοσοφική «μεταστροφή» της
συνείδησης του Είναι, για την οποία μίλησα στο τρίτο μάθημα.
Πρβλ.:
Γιάσπερς, Η σημασία
της επικοινωνίας *
Jaspers, Truth is in communication * Jaspers,
The
Spirit of Europe
*
Το βιο-μηχανικό πρόταγμα * Κίρκεγκωρ, Η
αγωνία που λυτρώνει *
Ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης, καὶ ἡ κατάργηση τῆς μετριότητας *
Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη - Ἐρωτήσεις
καὶ Ἀπαντήσεις * Σωφρόνιος Σαχάρωφ,
Το Άκτιστο Φως
