π. Αλ. Σμέμαν, Η ζωή του κόσμου (ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία)

Σελ 3

Μέσα στο γενικό τούτο σχήμα υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία από σημασίες και ακόμα από θεολογίες, αρχίζοντας από τη λαϊκή αναγέννηση[2] ως το ενδιαφέρον των γραμματισμένων για τις αποκρυφικές (esoteric) μυστικές διδασκαλίες. Αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η "θρησκευτική" ζωή κάνει την κοσμική - τη ζωή του φαγητού και του πιοτού - δίχως βάση, της στερεί κάθε νόημα πραγματικό. Την κάνει ένα γύμνασμα ευσέβειας και υπομονής. Και όσο πιο πνευματικό είναι το "θρησκευτικό συμπόσιο" τόσο πιο κοσμικές και υλικές γίνουνται οι φωτεινές επιγραφές με τα ΤΡΩΤΕ  και τα ΠΙΝΕΤΕ που διαβάζουμε στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους. Υπάρχουνε όμως και αυτοί για τους οποίους η διαβεβαίωση πως ο Χριστός θυσιάστηκε "για να ζήσει ο κόσμος" ή "υπέρ της του κόσμου ζωής" φαίνεται φυσικό να σημαίνει "για να ζήσει καλύτερα ο κόσμος" ή "υπέρ της καλύτερης του κόσμου ζωής". Οι οπαδοί της δράσης είναι το αντίβαρο των "πνευματικών". Βέβαια σήμερα βρισκόμαστε μακριά από την απλή αισιοδοξία και ευφορία του "Κοινωνικού Ευαγγελίου". Όλα τα επακόλουθα του Υπαρξισμού με τις αγωνίες του, της νεο-Ορθοδοξίας με την απαισιόδοξη και ρεαλιστική άποψη της Ιστορίας, τα έχουμε αφομοιώσει και τους έχουμε δώσει την ανάλογη προσοχή. Η θεμελιακή όμως πίστη πως ο Χριστιανισμός είναι πρώτα από όλα δράση έχει μείνει ατόφια και απόχτησε πραγματικά καινούρια δύναμη. Από την άποψη αυτή ο Χριστιανισμός φανερά έχασε τον κόσμο. Και ο κόσμος πρέπει να ξανακερδηθεί. Η χριστιανική αποστολή συνεπόμενα πρέπει να προλάβει τη ζωή που παραστράτησε. Τον άνθρωπο που "τρώει" και που "πίνει" τον παίρνουμε ολότελα στα σοβαρά, σχεδόν πολύ στα σοβαρά. Αποτελεί ουσιαστικά το αποκλειστικό αντικείμενο της χριστιανικής δράσης και ολοένα μας καλούνε να μετανιώσουμε για τον υπερβολικό καιρό που ξοδέψαμε στη θεωρία και στη λατρεία, στη σιωπή και στη λειτουργία, για το ότι δεν απασχοληθήκαμε αρκετά με τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, φυλετικά και όλα τα άλλα προβλήματα της πραγματικής ζωής. Δίπλα στα βιβλία για τον μυστικισμό και την πνευματικότητα έχουμε βιβλία για την "Θρησκεία Και Ζωή" (ή Κοινωνία, ή Πολεοδομία, ή Φύλο (Sex)...). Και όμως το βασικό ερώτημα μένει αναπάντητο: Ποια είναι αυτή η ζωή που πρέπει να κερδίσουμε για το Χριστό και να την κάνουμε Χριστιανική; Ποιος είναι, με άλλα λόγια, ο τελικός σκοπός όλης αυτής της πράξης και της δράσης;

[2] Αμερικανικό φαινόμενο παρόμοιο με τον συναισθηματικό "προσηλυτισμό" του Billy Graham.

Προηγούμενη / Αρχική / Επόμενη σελίδα

      Πρβλ.: Σμέμαν, Χρειάζεται υπακοή στην Αλήθεια * Schmemann, A History of the Orthodox Church * Μυστικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας *  Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Το Άκτιστο Φως * Ορθοδοξία, Καθολικισμός, Ευρώπη - Ερωτήσεις και Απαντήσεις *  Το βιο-μηχανικό πρόταγμα * Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Ύμνοι Θείων Ερώτων  * Ὁ Νέος Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Δύση * Κόντογλου, Κατὰ Ἑνωτικῶν * Βυζάντιο - Η αγιασμένη πολιτεία  *  Ντυμόν, Προτεσταντισμός και ατομικισμός *  Συκουτρής, Οι πνευματικές κατευθύνσεις των νέων: προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής * Γιέβτιτς, Ἡ γνώση σημαίνει οἰκειότητα