ΤΟ ΒΙΟ-ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ
(Ἀποσπάσματα τῆς πρώτης μορφῆς)
| Περιεχόμενα |
ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΜΗΔΕΝ τῆς ‘κοινῆς’ ἐποχῆς συνοδεύει τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. Ἡ συνείδηση ἀγαπάει τὴν ἐξάπλωση. Ὁ ἐσωτερικὸς ἀποκεφαλισμός, ἡ περιφρόνηση τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τῶν ἄλλων, ὅλης τῆς σκέψης, τῆς ζωῆς, τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ συνείδηση τῆς μάζας, ἡ ὁποία ἐπίσης ἀγαπάει τὴν ἐξάπλωση. Ἡ ‘ἐπιστήμη’ δὲν μπόρεσε οὔτε θὰ μπορέσει νὰ τεκμηριώσει κατηγορητήριο γιὰ τὸν Κατασκευαστὴ καὶ τὴν Μηχανή του, ὅμως στὸ μεταξὺ ἡ τεκμηρίωση κατέστη ἀχρείαστη. Ἡ Θεοδικία ‘ξεπεράστηκε’ στὴν ὑπεραποκτήνωση. Αἰῶνες ἐγωλογιστικῆς, ἀντιησυχαστικῆς καὶ ἀκοινώνητης ‘κοινωνίας’ ἔφεραν τὴν ἀπανθρωπιὰ σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε ἡ ἴδια ἔγινε ἔμπρακτη καὶ τέλεια Θεοδικία.
“Ἡ φράση τοῦ Χίτλερ ‘Ἡ Γερμανία δὲν χρειάζεται κανέναν Θεό, ἀρκεῖ στὸν ἑαυτό της’, ἢ ἡ ἰσότιμη φράση τοῦ Χίμλερ[[497]] ‘ὅταν ἀκούω τὴν λέξη συνείδηση πυροβολῶ’ σηματοδοτοῦν ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν ἐνσυνείδητη διαδικασία κατάργησης τῆς συνείδησης ὡς πηγῆς ἀναστολῶν καὶ μετατροπῆς της σὲ εὐφάνταστο μέσο φρίκης ... Σκοπὸς τοῦ Χίτλερ δὲν ἦταν ὁ βασανισμὸς τῶν ἀντιπάλων του, ἀλλὰ ἡ ἀναγνώριση τοῦ φρικώδους ὡς νόμιμης ἔκφρασης τῆς συνείδησης καὶ μάλιστα ὡς ἀρετῆς. Δὲν ἤθελε νὰ κατασκευάσει ἀποκτηνωμένους ἠλίθιους βασανιστὲς (αὐτοὺς τοὺς μισοῦσε [πολὺ περισσότερο ἀπ’ ὅσο ὁ πάπας]), ἀλλὰ [ἐκεῖνο ποὺ ὁ ἴδιος ἤθελε, ἦταν ἀκεραιότητα καὶ τελειότητα στὸν παπικὸ μηχανισμό,] ἐκλεπτυσμένες συνειδήσεις μὲ τὴν φρίκη ὡς ἄξονά τους. Μόνο μὲ τέτοιες συνειδήσεις μπορεῖς νὰ ψήνεις ἀνθρώπους μέσα σὲ φούρνους, νὰ κάνεις τὸ δέρμα τῶν συνανθρώπων σου ἀμπαζούρ, νὰ πλένεσαι μὲ σαπούνι ἀπὸ λιωμένη σάρκα, καὶ ὅλα τ’ ἄλλα τ’ ἀνήκουστα”.[498]
[497] Τοῦ Γκαῖρινγκ.
[498] Δρακόπουλος, Κείμενα μὲ σπασμένη ἑνότητα, ὅ.π., σ. 152.
