ΤΟ ΒΙΟ-ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ
(Ἀποσπάσματα τῆς πρώτης μορφῆς)
| Περιεχόμενα |
ΜΕ ΠΟΛΛΩΝ αἰώνων διαιρεμένη καὶ κακοποιημένη δύναμη τῆς χριστιανοσύνης, ἂν μιὰ ‘οἰκουμενικὴ’ σύνοδος συμφωνοῦσε στὰ ἐπισήμως ἐλάχιστα ποὺ χωρίζουν τὸν παπικὸ κλῆρο ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀνακηρύσσοντας ‘πανηγυρικὰ’[663] μιὰ ἕνωση, ἡ ἴδια ἡ Ὀρθοδοξία θὰ εἶχε ὑποστεῖ ἀκόμη ἕνα γερὸ πλῆγμα καὶ μᾶλλον ὁριστικό: ἰδεολογικὴ συγκόλληση μὲ τὸν παπικὸ κλῆρο καὶ στὴν οὐσία μηδενικὴ ἑνότητα μὲ τοὺς δυτικοὺς λαούς. Ἡ ἑνότητα ποὺ ἔχει τὸ κοινὸ εὐρωπαϊκὸ χάος ἤδη σχεδὸν τέλεια, θὰ βρεῖ νέα ἐγγύησή της στὸν ἴδιο τὸν ὀρθόδοξο κλῆρο, προετοιμάζοντας τὴν πιὸ ὕπουλη δυνατὴ ἐπιδείνωση τῆς κοινῆς διαφθορᾶς. Ὅποιος ἐργάζεται ἐπάνω στὴν βάση μιᾶς δογματικῆς συμφωνίας γιὰ ἐπίσημη ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν παπικὸ κλῆρο, ἐργάζεται γιὰ τὴν ὁριστικὴ καταρράκωση τῆς χριστιανοσύνης.
Ἔτσι ὅπως εἶναι τὰ πράγματα, οὐσιώδης ἑνότητα μπορεῖ νὰ ὑποστηριχθεῖ μὲ διάφορους τρόπους ἐκτός ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἰδεολογική της ὀργάνωση. Ἐνῶ λοιπὸν χρειάζεται ἑνότητα φυσιολογικὴ καὶ αὐθόρμητη, ἀπ’ ὅπου θὰ προκύψει κάποτε καὶ ἐπίσημη ἕνωση, καλλιεργεῖται τὸ ἀκριβῶς ἀντίστροφο. Οἱ ἐπίσημοι θεολογικοὶ διάλογοι καὶ ἡ ἐπίσημη ἕνωση εἶναι προοπτικὴ ἀπρόσιτη γιὰ πολλὲς μελλοντικὲς γενιές, ἀκόμη κι ἂν ὅλα ἐξελίσσονται μὲ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο. “Ἡ ἑνότητα στὴν πίστη πρέπει νὰ προηγηθεῖ τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας”,[664] καὶ ἑνότητα πραγματικὴ στὴν πίστη εἶναι ἀδύνατη, ὅσο λείπουν οἱ ἀκόμα πιὸ ριζικὲς ἀπὸ τὸ δόγμα προϋποθέσεις τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται σὲ βαθειὲς πολιτισμικὲς διαστάσεις, ἀλλὰ καὶ στοιχειώδεις διαθέσεις.
[663] Πόσο πανηγυρικοὶ θὰ ἦσαν οἱ ἑορτασμοὶ εἰκάζει κανεὶς εὔκολα, ἂν
θυμηθεῖ τὸ λησμονημένο καὶ ἀξιολησμόνητο Ἰωβηλαῖο τῶν 2 χιλιετιῶν ἀπὸ τῆς
Γεννήσεως: ἀκόμα καὶ ἡ ἵδρυση τῶν Μπὴτλς ἂν ἑορτάζετο, θὰ ὑπῆρχε περισσότερο
Πνεῦμα — ὑπῆρχε περισσότερο Πνεῦμα ἀκόμη καὶ στοὺς Ὀλυμπιακοὺς τοῦ 2004!
[664] Κάλλιστος Οὑέαρ, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅ.π., σ. 491, σημειώνοντας ὅτι στὴν ἄποψη αὐτὴ ἐπιμένει ἡ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων.
