ΤΟ ΒΙΟ-ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ
(Ἀποσπάσματα τῆς πρώτης μορφῆς)
| Περιεχόμενα |
ΤΟ ΑΕΙΚΙΝΗΤΟ, στὰ πολιτισμικὰ συμφραζόμενα ποὺ παρακολουθοῦμε, ἀποδεικνύεται σύμβολο τῆς ‘οὐσίας’ τῆς δυτικῆς προόδου: δὲν ἀποτελεῖ ἀπόπειρα οἰκολογικῆς δράσης (δὲν θὰ συνέβαινε ποτὲ σπατάλη καὶ κακοποίηση τῆς φύσης, ἂν ἡ πρωταρχικὴ ὁρμὴ ἦταν οἰκολογική), ἀλλὰ ὕβρι, ἀναζήτηση ἄπειρης ἰσχύος στὴν ἀπόλυτη διάθεση τῆς ἀκοινώνητης λογιστικῆς.
Ὁ Βολταῖρος καταλάβαινε (ἀριστοτελικὰ) πὼς “ἡ κίνηση μπορεῖ νὰ γίνει ἀντιληπτὴ μόνον ὡς ἀποτέλεσμα ὠθήσεως”.[20] Τὸ ὅραμα τοῦ ἀεικίνητου προϋποθέτει πὼς ἡ ἴδια ἡ γενεσιουργὸς ὤθηση, μολονότι αἰτία τοῦ κόσμου ἀνήκει στὸν κόσμο, ὥστε θὰ μποροῦσε νὰ ὑποταγεῖ στὸν ἄνθρωπο τύραννο τῶν κοσμικῶν δυνάμεων. Ζητεῖται μετατροπὴ τῆς ὕπαρξης σὲ φυλακὴ ἄπειρης διάρκειας, μέσα στὴν ὁποία ὁ αὐτοκίνητος ἄνθρωπος θὰ γίνει ἐπίσης ἀεικίνητος. Κόσμος κλεισμένος ριζικὰ καὶ μέχρι τέλους στὸν ἑαυτό του, ἐλέγχοντας, δημιουργῶντας, ρυθμίζοντας, ἀλλοιώνοντας ὅσα ἐνδέχεται νὰ ὑπάρξουν στὴν φυλακή, ἀνάγεται σὲ ὑπερτέλειο ἰδανικό. Ἡ ὅποια ἀπόλαυση τῆς κόλασης αὐτῆς μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει πάντα καθοριστικὲς οἰκολογικὲς ἐπιπτώσεις, ἂν καὶ σήμερα ἔχει, ὅμως σὲ κάθε περίπτωση δὲν ἐνδιαφέρουν οἱ οἰκολογικὲς συνέπειες κυρίως, ἐφόσον πάντα τραυματίζει ἀκόμη βαθύτερα τὴν ἴδια τὴν ψυχή.
[20] Βολταῖρος, Φιλοσοφικὲς
ἐπιστολές, μτφρ. Ν. Ἀλιφέρης, Ἀθήνα 1989, σ. 114.
