ΤΟ ΒΙΟ-ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ
(Ἀποσπάσματα τῆς πρώτης μορφῆς)
| Περιεχόμενα |
Τὸ δεύτερο ποὺ προσέχω εἶναι ὅτι, ἀκόμη καὶ ὅταν οἱ καλύτεροι δυτικοὶ συγγραφεῖς κατορθώνουν κοινωνικὴ ἐπιρροή, ἡ ἐπίδρασή τους ὑπάγεται στὰ ὅρια ἐπιφανειακοῦ ‘ἐξευγενισμοῦ’, ὁ ὁποῖος συμβάλλει ἴσως σὲ ‘δικαιώματα τῶν παιδιῶν’ καὶ τὶς σχετικὲς ‘κοινωνικὲς’ ὑπηρεσίες, δὲν συμβάλλει ὅμως στὸν Λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο καὶ πρὸς τὸν ὁποῖο θὰ μποροῦσαν νὰ ζήσουν τὰ παιδιά μας. Μὲ δυὸ λόγια, ἡ ἀπουσία Ἐκκλησίας σαρώνει τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ ὅσα θετικὰ συμβαίνουν. Ἔτσι ἀναδύεται αὐξητικὰ ἡ ἀρχικὴ ἐρημιά, ὅπου κυοφορεῖται ἡ ποικιλία τῆς δυτικῆς παράνοιας, συχνὰ μὲ τὴν μορφὴ οὐτοπιῶν καὶ ἰδεολογιῶν, οἱ ὁποῖες θὰ ἄλλαζαν τὸν κόσμο, ἐνῶ τὸν ἀδειάζουν ἀκόμα περισσότερο.
Πρόβλημα, ἑπομένως, δὲν δημιουργεῖ ὅτι λείπουν ἅγιοι ἀπὸ τὴν Δύση ἢ σημαντικοὶ δημιουργοί — πρόβλημα εἶναι ἡ ἐπὶ αἰῶνες ἐντυπωσιακὴ ἀποτυχία τοῦ κλήρου νὰ γίνει φορέας ζωῆς, ἡ κατάρρευση τῆς πίστης, ἡ κοινωνία ὡς ‘πολιτισμένη’ ἀγέλη, ἡ κακοποίηση τῶν ἁγίων καὶ ὁ μηδενισμός. Προσωπικὰ ἔχω πεισθεῖ ὅτι, ἀκόμη κι ἂν ὑπῆρχε ὄχι ἕνας ἀλλὰ δέκα Κίρκεγκωρ, οὔτε αὐτό, οὔτε τίποτα δὲν θὰ ἀρκοῦσε ἀπὸ μόνο του γιὰ νὰ μειωθεῖ ἡ παράνοια ὡς ‘κοινωνικό’ γεγονός, χωρὶς Κλῆρο ζωντανὸ καὶ ὄχι μηχανολογικὸ καὶ τυχοδιωκτικό. Τέτοιο Κλῆρο σύντομα δὲν θὰ ἔχει οὔτε κἂν ἡ Ὀρθοδοξία, ἐφόσον δουλικῶς ἐκδυτικιζόμενη διαφθείρεται καὶ εἰσέρχεται στὴν Δύση ὡς δύναμη διαφθορᾶς.
