ΤΟ ΒΙΟ-ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ
(Ἀποσπάσματα τῆς πρώτης μορφῆς)
| Περιεχόμενα |
Μὲ τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία νὰ διαφθείρει τὴν πίστη γίνεται ἀκόμα πιὸ δύσκολη ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὴν ἐρημιά, μάλιστα ὅταν ἡ σκέψη στράφηκε κυρίως στὴν δημιουργικότητα παρὰ στὸ νόημά της.
“‘Τὸ ἔργο μου τελείωσε’, εἶπε ὅταν γέρασε, / ‘σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο τὸ νεανικό, / καὶ ἂς φωνάζουν οἱ ἀνόητοι· ποτὲ δὲν ἐξετράπην, / κάτι τὸ τέλειο κατόρθωσα ἐγώ’. / Πιὸ δυνατὰ τραγούδησε τὸ φάντασμα τοῦ Πλάτωνα: ‘Καὶ τί μ’ αὐτό;’”[479]
Τίποτα. Ὅμως τὸ τίποτα εἶναι ἀκριβῶς ὅ,τι χρειάζεται στὴν μηχανὴ γιὰ νὰ κυριαρχήσει.
“Οἱ μηχανιστικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ γι αὐτοὺς ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα πονηρὸ σπεκουλάρισμα βασισμένο σ’ ἕναν προσεχτικὸ ὑπολογισμὸ τρόπων καὶ μέσων, ξέρουνε πάντα ποῦ πηγαίνουν καὶ φτάνουν στὸν προορισμό τους ... Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ λαχταράει νἆναι κάτι διαφορετικὸ ἀπ’ τὸν ἑαυτό του —μέλος τοῦ Κοινοβουλίου ἢ ἐπιτυχημένος χοντρέμπορος ἀποικιακῶν ἢ ἐξέχων δικηγόρος ἢ δικαστὴς ἢ κάτι ἐξίσου ἀνιαρό—, πετυχαίνει πάντοτε, χωρὶς ἐξαίρεση, νὰ γίνει αὐτὸ ποὺ θέλει. Αὐτή εἶναι ἡ τιμωρία του. Αὐτοὶ ποὺ θέλουνε μάσκα, εἶναι ἀναγκασμένοι νὰ τὴν φορᾶνε”.[480]
[479] Γέητς, “Καὶ τί μ’ αὐτό;”,
ἀπὸ Μυθολογίες καὶ ὁράματα, μτφρ. Σπῦρος Ἠλιόπουλος, Ἀθήνα 1983,
σ. 93.
[480] Ὄσκαρ Οὐάιλντ, De profundis, μτφρ. Ἄρης Ἀλεξάνδρου, Ἀθήνα χ. ἔ., σ. 107.
